Zonder pit

Na het late zaterdagontbijt, het spellen van de krant en veel sterke koffie, moet ik eraan geloven. Nog wat laatste boodschappen halen voor het komende weekend, met eters op zondag. Het naburige stadje is maar een paar kilometer verder op. Dus zo’n ramp is dat niet. Eerst maar naar de Turkse winkel. In elk geval het leukste om te doen. Uitnodigend staan buiten de groente- en fruitbakken uit te puilen op het hoekje van de sjofele winkel. Binnen komt het aroma van net te rijpe uien, tomaten en meloenen gemengd met versgebakken brood me tegemoet. Uit de tamelijk verdroogde citroenen kies ik de beste exemplaren door er flink in te knijpen. Ik proef van de platte peterselie en steek mijn neus in een bosje dille. De meeste paprika’s krijgen al een beetje plekjes, maar glimmen nog mooi. De Aubergines zijn zó fraai en zijdezacht, dat ik het zonde vind om ze op te eten. Ik leg er twee in mijn mandje.

Bij de kassa staat een grote kerel met een gouden brilletje op. Hij bestaat uit veel volume aan alle kanten. Zijn zwarte T-shirt met gouden ketting wijst schuin vooruit naar de spullen op de toonbank, neergelegd om af te rekenen: een stapel ronde broden, groenten, fruit en een enorme Turkse knoflookworst. ‘Ik moet ook nog olijven hebben, maar zonder pit, mevrouw, absoluut zonder pit, wil ik ze’. De winkelvrouw wijst glimlachend van onder haar hoofddoek naar een bak olijven en schept flink wat op. ‘ Deze geen pit in, buurman, zegt ze, basjka yok?’ Anders niets?’ ‘Nee, dit is het vandaag’.

‘Ik kom net van een begrafenis’, zegt de rood aangelopen man plotseling. ‘Maar ik ben niet treurig, hoor! Het hoort bij mijn werk’. ‘Ik zorg voor muziek tussen de toespraken en ik neem het ook allemaal op. Ja, de mensen willen dat tegenwoordig, als aandenken’.
Het blijft even stil. Zijn woorden vallen tussen de etenswaren.
‘Ik word er echt niet droevig van of zo. Ik doe dit minstens een paar keer per week’, voegt hij er nog breed glimlachend aan toe. Alsof hij ongerust is, dat de winkelmevrouw, haar dochter, die totaal ongeïnteresseerd kijkt en ik, toch nog bezorgd zouden kunnen zijn over zijn gemoedstoestand.

De dochter komt mij helpen terwijl de man afrekent. Ze is jong en modieus en ziet eruit of ze liever niet in de winkel staat. Ze telt de gekochte spullen op en doet ze in een grote zak. ‘Mag ik ook nog tien broodjes?’, vraag ik in het Turks, want dat oefen ik hier altijd met haar moeder, die dat heel leuk vindt. Maar zij ontdooit niet, knikt en loopt naar het vak met brood. Het tiende broodje – ik tel automatisch mee – valt op de grond. Ze pakt een nieuwe voor mij uit het vak. Daarna raapt ze het op de grond gevallen broodje op. Dat gooit ze gewoon weer terug bij de rest. De moeder geeft mij bij het weggaan vriendelijk haar Turkse afscheidsgroet mee, die ik als gebruikelijk beantwoord.

De begafenis-muziekman en ik lopen tegelijk naar buiten. Hij wenst mij een fijn weekend en even voel ik me met hem verbonden in ons gezamenlijk genieten van dit eventjes buitenlands winkelen, dat zo anders is dan in een gewone supermarkt.