Zorgpas

Ik loop door de stad en heb ineens een ontzettende trek in een vette hap, dus bij de eerste de beste snackbar naar binnen om wat te bestellen.
De dame achter de toonbank kijkt mij vriendelijk aan en zegt: ‘Wat mag het zijn mijnheer?’.
‘Doe mij maar een patatje oorlog.’ zeg ik terwijl ik bijna kwijlend naar de uitgestalde lekkernijen kijk. Zij steekt haar hand verwachtingsvol uit, en ik denk dat zij al wilt afrekenen. ‘Uw zorgpas alstublieft.’ zegt ze en de toon is al minder vriendelijk.
‘Mijn zorgpas?’ zeg ik stamelend, en ik overhandig haar het stukje plastic. Want dat patatje oorlog moet er komen, ongeacht wat.
‘Ah, u heeft het laatste referendum dus ook gemist.’ hoor ik haar nog zeggen terwijl ze mijn pasje door de sleuf trekt. Het apparaat piept alarmerend.
‘Ik zie het al, u heeft alleen het basispakket, meer dan een broodje gezond kan ik er niet van maken.’ en vergenoegd geeft ze mijn zorgpas terug.

‘Referendum?’ stamel ik en ik zie mijn gefrituurde aardappelen al in rook opgaan.
‘Jawel, gezond Nederland heeft besloten dat mensen die ongezond leven meer zorgpremie moeten betalen. Aangezien u niet de nodige toeslag heeft betaald mag ik u niets anders verkopen.’
Haar houding is bijna vijandig te noemen, wat kan macht toch vreemde dingen doen met mensen.
Ik moet de neiging om die frietgriet over de toog te trekken onderdrukken, en zeg: ‘Nou, dan haal ik mijn piepers wel ergens anders!’
‘Dat gaat lastig worden mijnheer, elke snackbar is inmiddels aangesloten op het LFR, dus ik geef u weinig kans!’ glimlacht ze vals.
‘LFR?’ brom ik vragend.
‘Landelijk Frituur Register, alle zorgverzekeaars en snackbars zijn inmiddels gekoppeld!’ en zij gaat verder met een andere klant, die mij wat meelijwekkend aankijkt.
Ik loop bijna kokend van woede de snackbar uit, weer zo’n actie van die macrobidioten.

Een beetje crimineel uitziend nerdy ventje spreekt mij fluisterend aan: ‘Zorgpas niet in orde mijnheer?’ en haalt zijn I-Pad al uit zijn rugzakje.
‘Hoezo? Zie ik er zo uit dan?’
‘Jawel, en voor een kleine bijdrage heb ik uw probleem zo verholpen. Laat mij die zorgpas maar even zien’ zegt hij.
Benieuwd wat voor wending dit krijgt geef ik mijn inmiddels vervloekte stukje plastic aan hem.
Hij houdt dit tegen een kaartlezer en ik zie zijn I-Pad even flitsen.
‘Wat zal het zijn mijnheer, het frituurpakket, het nicotinepakket, of het all-in pakket. ‘ en kijkt naar mij alsof ik uit de oertijd kom.
‘Wat ga je daarmee doen dan, en hoeveel gaat me dat kosten?’ vraag ik, en aangezien ik een stevige roker ben weet ik nu al welk pakket dat gaat worden.
‘Och mijnheer, zo’n zorgpas is simpel te hacken, beetje vergelijkbaar met de OV-chipkaart. Voor honderd euro heeft u nergens last meer van.’
Hij kijkt ineens verschrikt achter mij, geeft mijn pas terug en zet het op een rennen.

Ik kijk om en zie daar een man staan in een apart uniform met een pet op.
‘Wat zijn wij aan het doen mijnheer?’ vraagt hij gebiedend.
‘Wie bent u, en waarom vraagt u dat?’ zeg ik terwijl ik nauwelijks mijn lachen kan bedwingen. In het midden van zijn pet zie ik een embleem in de vorm van een puntzak.
‘Ik ben Fred van de Frituurpolitie, en ik wil u verzoeken mee te gaan naar het bureau om wat vragen te beantwoorden.’ zegt hij met een commandostem.
‘Nu moet je eens goed luisteren bromsnor, dit is een democratie, en je kan niet zomaar iedereen oppakken omdat hij trek heeft in een snack!’ zeg ik verontwaardigd.
‘Niets mee te maken mijnheer, regels zijn regels!’ zegt hij en haalt z’n handboeien uit zijn riem.

België lijkt opeens heel aanlokkelijk.