Zwerfvuil

Van een loeiende politiesirene schrikt ze niet meer. Sinds de regering heeft besloten om hangjongeren harder aan te pakken is dat schering en inslag. De politie rukt tegenwoordig na elke klacht meteen met groot materieel uit. Zelf heeft Ina meer last van de scheurende politiewagens dan van de jeugd. Al hoort ze de auto’s gelukkig wel aankomen. Ze schrikt vaker van de fietssurveillances als ze het zwerfvuil in de buurt opruimt. Agenten te fiets scheuren vaak totaal onverwacht vlak langs haar heen. Gewapend met een grote plastic tas en een grijper gaat Ina Boogart de rommel in haar buurt te lijf. Sinds enige tijd draagt ze een reflecterend hesje dat ze van de gemeente heeft gekregen.
Ze heeft tussen de struiken langs de weg, in de goten en midden op het voetpad al de meest vreemde dingen gevonden. Kledingstukken tot schoenen aan toe, kapot speelgoed, stukken ijzer en nogal wat lege portemonnees is slechts een kleine opsomming wat er zoal in de zak verdwijnt.
Tussen de struiken gedumpte winkelwagentjes brengt ze trouw terug naar de supermarkt.

Ze vraagt zich elke keer weer af waarom mensen dat doen.
Laatst hing er een wagentje in een boom. Dat moeten kwajongensstreken zijn, maar dan nog.
Wat voor lol moet je daar nu aan beleven? Zouden die kinderen elkaar trots vertellen wat ze hebben gedaan?
‘O gisteren hebben we toch schik gehad.’
‘Hoezo, dan?’
‘We hebben een winkelwagentje in een boom gehangen.’
‘Ja, dat is lachen’, probeert Ina zich zo’n gesprek over kattekwaad voor te stellen.

Ze is zich terdege bewust dat er ergere dingen zijn om je over op te winden.
Zwerfvuil is nu niet bepaald het grootste kwaad waar de mensheid mee te kampen heeft.
Maar alle beetjes helpen.

Haar strijd tegen de rommel op straat is wat dat betreft redelijk uit de hand gelopen.
Ze ergerde zich elke week aan het huisvuil dat achterbleef als de vuilniszakken werden opgehaald.
Van lieverlee viel het haar elke keer weer op hoeveel troep mensen overal laten slingeren. Ina trok er steeds vaker op uit om de directe omgeving van haar flat schoon te maken. Het rondje dat ze een paar keer in de week maakte, werd als vanzelf groter.
Ze heeft nog wel geprobeerd om buurtbewoners te porren om haar te helpen.
Dat was toch om verschillende redenen mooi geweest. Zo’n groepje dat er regelmatig op uittrekt om zwerfvuil op te ruimen, geeft allereerst het goede voorbeeld. Anderen voelen zich daardoor misschien onwillekeurig aangesproken.
Bovendien kun je als je met een stel bent meer opruimen. En je hebt meteen contact met andere bewoners. Je moet afspreken wanneer je weer aan de slag gaat, wie welk stuk voor z’n rekening neemt en dan kom je tenminste ook ‘ns een keer bij elkaar over de vloer.

Ina kreeg geen respons op haar oproep.
Integendeel.
Als ze al reacties op haar inspanningen krijgt, zijn die meestal meewarig.
Ze weet best dat de buurt haar voor gek verklaard.
Net als het kattenvrouwtje dat de zwerfkatten in de buurt dagelijks voert, is ze een vreemde eend in de bijt.

Eigenlijk vindt ze het zelf ook maar niks.
Al die poezen die rond de flats zwerven.
Wat gebeurt er als die jongen krijgen? Dan heb je voor je het weet een stel echt wilde katten in de buurt. Nu al krabben de verwilderde dieren op zoek naar voedsel vuilniszakken open.
Ze heeft al eens overwogen om de dierenambulance te bellen. Maar toen ze hoorde dat die de dieren naar een asiel brengt waar ze na een paar dagen worden afgemaakt, zag ze daar van af.

‘He, wat ligt daar dan? Het lijkt wel een bontmantel.’
Ina prikt met haar grijpstok tussen de struiken.

De kat aarzelt geen moment als ze ziet dat haar jongen worden bedreigd. Blazend van woede springt het dier op. Ina is volledig verrast en valt op de grond. De kat haalt met uitgestoken klauwen uit.