Zwijgles

In Fatíma’s kantoor zit ik. Het is al na drieën en eigenlijk zou ik nu les geven maar zíj heeft het druk, Lejla zwerft elders op de ambassade rond en Jasna heeft andere taken. Ik heb al geleerd me daar niet druk om te maken. Ik zit hier meer als versiering en daar word ik ook nog dik voor betaald ook. Lesgeven aan die paar zielen hier aan de ambassade die daar naar talen is eigenlijk doen alsof, en opletten dat je vooral niet teveel kennis overdraagt. Als mensen de illusie hebben iets te leren zonder daar extra moeite voor te doen dan heb ik mijn werk goed gedaan.

Fatíma belt nu iemand op.
“Ben je net thuis schat?”
“In de ijskast staat soep, vooral voor moeder is dat belangrijk, er is nog sataraš over van gisteren, en er ligt burek, die is vers. Buiten op het balkon liggen bosuitjes, vraagt maar aan pappa of hij die wilt klein snijden en dan wat milerana erbij. Oh en onderin de ijskast ligt chocoladecake. Kun je dat onthouden?”

Deze vrouw heeft een drukke fulltime baan, twee volwassen zoons, haar invalide moeder woont bij hen in huis en thuis staat ze iedere ochtend vroeger op om te koken voordat ze naar haar werk gaat. Niemand hoeft te lijden onder haar afwezigheid, behalve zijzelf dan misschien.

Als ze het gesprek heeft beëindigd geef ik uitdrukking aan mijn verbazing en bewondering. Hoe goed is zij voor haar zoon, en hoeveel liefde klonk er door in haar stem. Fatíma begint een verklaring te ontvouwen, zich te verontschuldigen bijna, hoewel ik absoluut niet de bedoeling had haar aan te vallen, integendeel. Maar de mate van mijn verwondering heeft misschien bij haar toch een belletje doen rinkelen.

“Ik heb mijn kinderen vreselijk verwend,” vertelt ze, “en dat komt grotendeels door de oorlog. Ze waren enorm van mij afhankelijk, voor wat betreft eten, slapen, schuilen; ik moest ze in alles beschermen. En juist toen groeiden ze op. Ze gingen als kinderen de oorlog in en kwamen er als adolescenten uit. Ik vond dat zó erg dat ik die nare periode nu nog steeds aan het goed maken ben. En weet je hoe oud de zoon is met wie ik net sprak? Zesentwintig!”

Ik sla een hand voor mijn mond en begin te lachen. Fatíma lacht mee, niet helemaal van harte.

De les is inmiddels drie kwartier oud en Fatíma wil toch nog wel even wat doen. Ik geef haar het boek en laat haar hardop lezen. Waar nodig verbeter ik haar.
Nu mag dat wél.