Zwolse hotemetoten

Mijn eerste kennismaking met de buurtjes was leuk maar niet echt. Nu kan ik er om lachen, maar inmiddels ben ik ook gewend aan de buurtjes. Mijn eerste herfst in Zwolle was onvergetelijk. Niet alleen dat ik gelukkig in de liefde was, maar mijn hele leven stond toch al op de kop door al het nieuwe wat op mijn pad kwam. Ik had er ineens een schoonfamilie bij, die totaal niet wisten wat ze met die Amsterdamse knol aanmoesten. Kwestie van wennen, toch.? Maar de limit was dat ik op een mooie ruige herfstdag lekker de boel aan het doen was in huis, mijn toenmalige vriendin ( nu mijn vrouw) was naar haar werk. Ging de voordeurbel, staat daar de oude dame van hiernaast. Mijn vrouw komt daar meer dan regelmatig op de koffie, zodat ik vriendelijk vroeg wat er was. Of ik effe een plastic vuilniszak wilde pakken.

Ja, dat wilde ik wel, liep naar de keuken pakte een vuilniszak, sjeesde weer naar de voordeur, alwaar buurvrouws zuster er inmiddels met bezem bij was komen staan . Voordat ik het in de gaten had trokken zij mij beiden naar buiten.

“Hou die zak es open as je wil.”! Het was niet echt een vraag maar een opdracht. Maar oke, liep mee naar de stoeprand . Het waaide als een tierelier, en die lieve oude dametjes stonden gewoon de stoeprand te ontbladeren, en ik hielp mee de stad schoon te houden door de zak zo wijd mogelijk voor mij te houden, terwijl Johanna de bladeren in de zak gooide.

Terwijl ze dat deed, volgde er weer een nieuwe windvlaag met bladeren en ik vroeg mij twee dingen af: Stond ik niet een beetje voor lala, en waarom die bladeren in een vuilniszak, terwijl de volgende lading al weer onderweg was richting stoeprand. Zak eindelijk vol, dametjes tevreden, bedankten mij vriendelijk, en op gebiedende toon zei oma van hiernaast dat ik die volle zak wel in de vuilnisbak moest gooien.

Ja, wat had ze dan gewild, dat ik het in de voorkamer zou leegschudden?? Ik leek wel een tornado, zo vlug als ik weer naar binnenging, mijn veilige stulpje , mijn huis en haard. Maar met een volle zak bladeren van de straat. Knalde de deur dicht, gooide de zak in de klieko. En net op tijd was ik binnen.

Want met een grote knal barstte het onweer boven Zwolle los. Net op tijd was onze stoep en stoeprand bevrijd van de bladeren. Ik had mij vanaf die tijd voorgenomen om eerst te kijken voor het raam wie er aan de bel jengelde. Een ding weet ik nu wel, ik doe dus niet meer open voor oudjes , want een half uur later had de herfst zijn werk weer grondig gedaan. De straat lag bezaaid met natte, donkere bladeren van allerlei bomen. Mooi dat ik in de herfst geen voordeur meer opendoe.