Momenteel ben ik een mol, gegijzeld in mijn lijf. De duisternis van de maanden zorgt ervoor dat de geest zich steeds dieper ingraaft. Een Surinamer vertelde mij ooit het grote verschil tussen de Nederlander en de Surinamer: [i]mensen in mijn land zijn aanwezig tot in hun vingertoppen, mensen in Nederland bewonen hun lijf maar deels.[/i]
De Nederlandse vrouw is een statistisch gegeven. Vrouwen lopen al een tijdje mee in deze wereld en je zou denken dat ze in die zin niet bijster interessant zijn. Wel op het moment dat ze individu zijn en je er een band mee hebt, of wilt, of gewoon als begeerlijke voorbijgangster. Maar als gemiddelde in een tabel?
“Na vijf uur zijn hier geen vrouwen en kinderen meer buiten”, zei de man. Verstrooid werd er wat geknikt in de groep, het beeld van de man die met een enorme machete het vuil onder zijn nagels had weg lopen peuteren op het moment dat onze gastheer ons even alleen liet, bleef flink nazeuren. Kinderen liepen af en aan met bakjes snoepgoed, om te verkopen. Kleine meisjes sprongen in een touw, midden op de binnenplaats. Als je schuin naar boven keek, kon je een man en een vrouw midden in hun liefdesspel gadeslaan. Er was zelfs een bordeel in de gevangenis.
In Amerika is het weer raak geweest. Een klaslokaal met Amish kinderen zal nooit meer hetzelfde worden. In Amerika zijn de Amish vergevingsgezind. Daar is bewondering voor. Zo kort na zo’n gruwelijke misdaad kunnen de Amish het al opbrengen om te vergeven, om begrip op te brengen voor de dader, die jaren daarvoor zijn eigen dochter verloor.
In de bloemenstal wijst mijn vinger als vanzelf naar de stevige opstaande oranje bloemen. Geen zonnebloemen, nee dank u wel. Ik weet dat ze ‘mooi’ staan, zeker bij kinderen, maar ik kan geen zonnebloemen meer zien, niet in augustus.
