Vuilnisbelt

“Na vijf uur zijn hier geen vrouwen en kinderen meer buiten”, zei de man. Verstrooid werd er wat geknikt in de groep, het beeld van de man die met een enorme machete het vuil onder zijn nagels had weg lopen peuteren op het moment dat onze gastheer ons even alleen liet, bleef flink nazeuren. Kinderen liepen af en aan met bakjes snoepgoed, om te verkopen. Kleine meisjes sprongen in een touw, midden op de binnenplaats. Als je schuin naar boven keek, kon je een man en een vrouw midden in hun liefdesspel gadeslaan. Er was zelfs een bordeel in de gevangenis. “Na vijf uur is het tijd voor de man. “Por los hombres”, sloeg de machodwerg zich op de borst.

De gevangenis in Bolivia bleek een waar dorp te zijn, een dorp met muren en bewakers. Nou ja, buiten dan. Geen bewaker durfde zich binnen te wagen, tenzij het een keer in de twee weken was om de vuilnis op te halen.

Demonisch vertelde onze gastheer ons dat de vuilnis vaak in stukken gehakte lijken bevatte. Kinderverkrachters waren voor de vuilniszak favoriet. Maar ook mensen die hun plaats niet kenden in de rangorde, konden de actie verwachten. Gastheer-lief, ofwel Freddy, was derde in de rangorde. Hij vertelde dit trots, om vervolgens dreigend ons geld te vragen. Veertig dollar voor een bezoekuur. We betaalden snel en allemaal gepast.

Ook konden we opium en heroïne krijgen, “feel free!”. De drie Canadezen die zich afzijdig hadden gehouden, liepen met een sidekick van de befaamde nummer 3 mee, richting de kamer waar de man en de hoer als pornosterren van de gevangenis in La Paz lagen te rampetampen. De man duwde de vrouw achteloos weg, met het geld dat hij zou verdienen op dat moment, zou hij die vrouw vast nog wel een aantal keren kunnen betalen.

Onze gastheer vertelde dat hij het geld nodig had om zijn advocaat te kunnen betalen. “Wat heb je nou precies gedaan?”, vroeg de dikke Duitser wier videocamera even daarvoor gemolesteerd was. Je moest het de man nageven, hij had evenveel lef als vet. “Ik zit hier voor moord”, zei Freddy in moeizaam Engels. Als in een ware advocatenserie voegde hij daar snel en accentloos aan toe: “but I am innocent”. De Canadezen kwamen terug en staarden wezenloos in de ruimte met vervormde pupillen. We liepen het dorp rond, langs een bar, een restaurant en een soort bibliotheek. Veel huisjes en hutten. Kinderen verkochten snoep en losse sigaretten, vrouwen gehuld in poncho’s en bolhoed kletsten in groepjes en mannen liepen rond als in elk dorp. Een enkeling in vodden, een enkeling zelfs in maatpak. Van sommigen kregen we de verhalen te horen. Freddy, onze gastheer, was bedreven in de ergste klanten en hun verhalen. De moorden werden ons achteloos voorgeschoteld, als ondertiteling bij voorbijgaande gezichten. Messen bleken zeer geliefd te zijn geweest als moordwapen. Freddy vertelde alles met trots, hij begon er zowaar van te glimmen. Wij hingen veroordeeld aan zijn lippen en aan zijn zijde. Bij hem waren we tenminste veilig.

Het bezoekuur in de gevangenis was snel voorbij. Freddy bedankte ons voor het geld voor zijn advocaat, want “I am innocent”. Bij de uitgang werden we niet gefouilleerd zoals bij het naar binnen gaan. De Canadezen waren nog net helder genoeg om daar blij mee te zijn en liepen met pakken drugs onder de jas opgelucht naar buiten. Om de gevangenis heen stonden de bewakers. Per vijf meter een politiepak en een mitrailleur. Bij een nadere blik kon je zo zien dat geen van de bewakers veel ouder was dan een jaar of twintig. Sommigen leken angstig.

“Zullen we fajitas eten?”, vroeg mijn reisgezel.

Achter ons klonken schoten, maar we zagen niets.

“Ok”, knikte ik. Samen liepen we richting markt, waar kinderen snoep verkochten, vrouwen samenschoolden en mannen rondliepen in verschillende kledij. In de verte zagen we een van de Canadezen verdwaasd ronddolen en Bolivianen die hem nastaarden en uitlachten. Mijn reisgenote trok me snel mee, een andere kant op.