Mag het een stokje meer zijn?

In de supermarkt blijkt een miniscuul stokbroodje voorgesneden aangeboden te worden. Een zakje gesneden stok, voor één euro negentien. De ultradunne plakjes vormen samen misschien net een halve pistolet, zo klein en aantalloos als ze zijn. Gemak dient heus de mens, maar een zakje gesneden stok, naast in plastic wijnglazen uitgeschonken wijn, het bevreemdt Juul en mij nogal. Bij de kassa aangekomen blijk ik mijn portemonnee te zijn vergeten. Juul is enkel in het bezit van een pinpas die nog niet is ingepind en die is blijkbaar nog niet bruikbaar in de betaalautomaat. In de super zijn wij ineens het spektakel van de dag; zoiets komt hier nooit voor, het vergeten van je portemonnee. De mensen murmelen schande.

Opgejut lopen wij naar buiten om snel betaalmiddelen te halen gaan. Maar voor de super is het lastig door te lopen. Er is een opstootje gaande. Hitler staat te bakkeleien met lokale politieagenten, om hem heen een groep kinderen en boze ouders. De agenten houden hem en omstanders een beetje in bedwang. En wij kijken onze ogen uit.

Een Hitlerimitator, die zie je immers niet zo vaak dichtbij.

De man marcheert hier soms de straat, als ware het oorlogstijd. Zijn snor is keurig geschoren in het gehate blokje onder de neus, zijn pak is niet militair, maar een soort van beige-bruin vilt, dat het geheel onecht, maar ook weer afmaakt. Hij groet soms onder het paraderen, waarbij ik me afvraag of Hitler tijdens zijn zaterdagse ommetjes naar de buurtsuper ook steeds zijn rechterarm de lucht in zwiepte. Of hij zelf indertijd “Heil Hitler” riep, of dat er misschien toch een “Grüß Gott” aan zijn behaarde bovenlip ontsnappen kon.

Hitler nu roept geen heil, maar moord en brand en wee degenen die hem vals beschuldigen. “U mag nu eenmaal geen kleine kinderen bedreigen”, spreekt een agent hem streng toe.

Juul mompelt: “grootheidswaanzin”, maar eigenlijk past dat niet.
“Verderfelijkheidswaanzin”, zegt een man naast ons, wat hem een waarschuwende blik oplevert van zijn vrouw, die hem snel meetrekt naar een meter verderop.
“Niet met vreemde vrouwen praten”, roept ze, met haar lichaamstaal.

De politie weet zich niet meer zo goed raad met de radeloze Hitler en maant de massa’s door te lopen.

“Hier is niets te zien”.

Wij vervolgen onze weg naar de pinautomaat, om de pinpas in te wijden. Teruggekomen zit Hitler aan de kant van de weg, op zijn knieën, te blubberen in de blubber. Om hem heen nog steeds een paar kinderen, de brutaalste spuwt hem roze kauwgum in het haar.

“Laat dat!”, roept Juul fel. De kinderen zijn klein genoeg om banger voor haar te zijn, dan voor Hitler.

In de super is de caissière chagrijnig, wegens ons lange wegblijven. Haar collega tettert opgewonden verhalen in haar oor, over die gek, je weet wel, die Hitler, die voor de winkel op zijn knieën zit te janken.

Juul trekt ineens een spurt de winkel in en zwaait bij terugkomst een zakje voorgesneden pistolet triomfantelijk in mijn gezicht. Dat hoort er vandaag nu eenmaal bij.