Verhalen
(sh)redderen
De papiervernietiger moet even afkoelen, dat ding heeft net bijna dertien jaar bankafschriften opgegeten en dus een financieel mensenleven verwerkt.
De papiervernietiger moet even afkoelen, dat ding heeft net bijna dertien jaar bankafschriften opgegeten en dus een financieel mensenleven verwerkt.
Voor wie lekker in een column wil hangen, haak vooral nu af, dit gaat m niet worden.
Dit stukje gaat over een gedachte die mij al zeker 20 jaren bezig houdt en die ik graag eens wil exposen.
Nog een keer blader ik door de zeventig pagina’s van mijn manuscript. Hoewel het geredigeerd is door een goede vriendin en nog een keer op foutjes nagekeken door mijn moeder, wil ik het nog een laatste keer vluchtig doornemen. Na een half uurtje druk ik, een grote glimlach op mijn gezicht, dan toch op de verzendknop. Mijn boek is onderweg naar de drukker.
Een roze kaart valt door de brievenbus. Te midden van een grote roos die jubelt in het groen steekt zusje Chloé van blijdschap de handjes in de lucht. Vlinders fladderen door de lucht. In de blauwe verte ligt een luchtkasteel op wacht. Goh, wat zal de toekomst allemaal brengen? Schattig pronkt een klein meisje op een grote roze roos. Zij luistert naar een kabbelende zee die turquoise schittert achter witte madeliefjes. Een mooi meisje is geboren. Elise is haar naam.
Geachte reiziger, namens de Nederlandse Spoorwegen vraag ik uw aandacht voor het volgende. Voor een goed begrip van uw nieuwe treinkaartje, verzoek ik u, het onderstaande zorgvuldig te lezen.