“Een retourtje Utrecht-Centraal, alstublieft”
Een mooie woensdagochtend, half 10 op Perron 1a van Culemborg centraal.
Ik heb net met veel moeite een plekje voor mijn oma fiets met zadelhoes van Kitsch Kitschen (waarvan het me verbaast dat hij er aan het eind van de dag nog op zit)kunnen vinden tussen alle oude stationsfietsen die in geen honderd jaar nog worden opgehaald.
Ik kom uit een kleine woonplaats waar vaak iedereen elkaar kent. Een kleine stad of dorp waar het ons kent ons gevoel nog steeds merkbaar is op straat of in de winkel. Terwijl er in de grotere steden, waar ik nu woon, dit gebruik iets is van de geschiedenisboeken, wat ik erg jammer vind. Men geeft vaak de schuld aan de opvoeding van de huidige generatie en het grote cultuurverschil in onze zo brede multiculturele samenleving. Dat is deels zeker de oorzaak van de probleemjongeren maar ik denk dat er een oplossing is voor dit maatschappelijk probleem.
“Hebt u een afspraak?”
“Nee mevrouw ik heb geen afspraak, ik heb een ongeluk gehad”.
“ U moet eigenlijk eerst een afspraak maken”, zegt de assistente op de Huisartsenpost zonder naar me op te kijken.
“ Ik heb een ongeluk gehad”, terwijl ik om me heen kijk op zoek naar een stoel die er niet staat. Ik wil zitten.
Haastig trek ik de voordeur dicht. Handschoenen aan, het is koud buiten. Ik steek mijn fietssleutel in het slot en klap de standaard in. Heel even sluit ik mijn ogen en bereid me mentaal voor op wat komen gaat. Ja, ik ben er klaar voor. Het is elf minuten voor acht. Ze kunnen hier ieder moment zijn.
Oh mooie boom, wat hou ik toch van je
Die bladeren die je armen verbergen
Misschien automutileer je wel
En hou je ze daarom zo verborgen
Maar dat maakt niets uit mijn beste vrind
Want ik blijf van je houden
