37 Minuten

Voor de zoveelste keer steek ik de grijze binnenplaats over. Langs eindeloze muren en trambanen loop ik richting de huizen van zwartberookte schoorstenen. Vandaag kost het me niet meer dan 37 minuten om bij de deur uit te komen die altijd gesloten is. Stiekem gluur ik door het raam. In de verte zie ik de gedaante die mij zo bekend is en voor de zoveelste keer spreek ik mijn betovering uit. Op een dag zal alles terug bij het oude zijn. Rokend en drinkend zullen we ons verbazen over het hoe en waarom het leven zich zo plotseling bedacht leek te hebben. Je zult weer lachen om mijn flauwe opmerkingen en ik zal weer hopeloos in gedachten verzonken raken over al jouw theorieën die ik nooit echt zou begrijpen. We zullen Engelse puddingtaartjes bestellen en maar half opeten, en op zondag bezoeken we een kerk om ons daarna opnieuw voorgoed als atheïst uit te spreken.

Nog eenmaal kijk ik naar de sombere benedenwoning, de bevuilde tuimelramen, de knetterende vlammen van het haardvuur, de gedaante zittend aan tafel. Dit fragment zal zijn eigen beeld in mijn geschiedenis aannemen. Alsof er niets anders mogelijk was. Alsof alles sinds onze geboorten reeds beslist was: de ontmoeting en het afscheid. Diep verscholen in ieder mensenlot.

Deze winter is als alle anderen. Lege bladzijde; ongeschreven letters; koude, bevroren aarde die slechts rustig kan wachten tot de zon haar weer ontdooit. Op een dag zal hier gras groeien, bloemen zullen tot leven komen en alles zal in alle hevigheid ontkennen dat er ooit een winter bestaan heeft.

Voor de zoveelste keer, keer ik huiswaarts. Langs dezelfde eindeloze muren en dezelfde bochtige trambanen. Als ik doorloop zal het me niet meer dan 37 minuten kosten om bij de deur te komen die altijd openen zal.

Opnieuw zal ik mijn betovering afwachten, en opnieuw zal ik meegaan naar het volgende seizoen.

De lente, de zomer, de herfst en de winter: het voorjaar diep in mijn hart weggestopt.