Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven. 

Bijverdienen op de boerderij  

Door de bank genomen kijk ik bijna geen televisie. Af en toe pik ik nog weleens een Pauwtje mee en zo gebeurde het dat jullie Springfield op een dinsdag ergens in april geen avontuurlijke vooruitzichten had in de echtelijke sponde en dus gewoon languit op de bank lag in zijn bescheiden edoch sfeervolle hoekwoning tussen de koeien ergens in het midden van Nederland. 

En daar was ze. Gekleed in een wit niemendalletje en zo geschminkt alsof ze zojuist uit de wei was komen rennen om op tijd aan te schuiven bij Pauw. Yvon ik-ben-er-altijd-voor-de-boertjes Jaspers die in een slachtofferrol haar onschuld zat te monologen. Tegenover haar zat de oom en de vader van Anne Faber. 

Ze kon wel huilen om al het onrecht wat die gemene journalist haar had aangedaan. Maar deed het net niet. Ook al scheelde het echt niet veel. Haar adem stokte en we keken allemaal naar Jeroen. Maar Jeroen zijn slaapkamerogen vergaten hun werk te doen. Of wilde hij juist non verbaal geen onderdeel meer zijn van deze vergissing. Bij Jeroen weet je dat nooit.  

Mevrouw Jaspers heeft haar overall laten afvullen met wat extra doekoe. Gekregen van een veevoer mastodont met belangen in de boerenklei. En dat riekt naar belangenverstrengeling. Aldus een journalist van Trouw. Niks mis mee, maar stinken doet het. Net als geld. De gemene journalist heeft het volgens haar verkeerd geformuleerd waardoor haar jarenlang zorgvuldig opgebouwde ideale schoondochterimago een behoorlijke buts heeft opgelopen. En daarom moest ze op TV bijna huilen. Net niet. Maar wel bijna. En Jeroen had het af kunnen maken. Maar deed het niet.

Mevrouw Jaspers vond zichzelf slachtoffer en voelde zich daardoor eenzaam. Nog eenzamer dan een normaal mens zich kan voelen omdat zij na 25 jaar keihard werken zo een onmetelijk succes heeft neergezet. Ze vertelde dat haar boeren haar hadden opgevangen en steun gegeven in deze tijd van onrecht. Haar privéboer had haar meegelokt om haar privékoe in de wei te zetten ter afleiding. Ze huilde toen non-stop maar door de regen zag je het niet. Haar eigen koe huilde mee omdat ze met dit weer de wei in moest. Ze vertelde dat ze de boerderijkeuken in kwam en dat al haar boeren aan een tafel met een rood wit geblokt kleedje zaten. ’Mijn boeren’, zei ze. Ze hadden haar gezegd dat ze hun nu nog beter snapt en dat ze nu echt een van hun was. 

Ik knipperde en voelde weer een traan glijden. 

Een oorlogsgebied noemde ze deze periode. Ik zette de TV uit en ging naar buiten om mijn hondje zijn rondje te laten doen. Het regende waardoor het net leek of ik huilde. Ik probeerde me voor te stellen hoe de blik van de papa van Anne moet zijn geweest. Even verderop zag ik een tevreden groepje herkauwende koeien liggend op loungezakken van ForFarmers. Het licht in de boerderij was al uit. Gelukkig maar. 

B.B. Springfield