A Princess Diary

“Prinses voor een dag”, prijkt er op de envelop. Oké, mijn aandacht is getrokken. Wie wil er nu geen prinses zijn. Je bent een vrouw, of je bent het niet. Gretig trek in de envelop open en lees dat ik ben uitgenodigd op Paleis het Loo. Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik lees iets over concerten, balzalen en high tea’s. Terwijl ik de tekst op me in laat werken, droom ik weg naar de wereld die adel heet. Ik zie mezelf staan in de balzaal, mijn haar in de krul en in een prachtige jurk gehesen. Ik knik en glimlach in stijl naar de prachtige prinsen die verderop in de zaal staan, terwijl ik nip aan mijn kopje thee. Vervolgens dep ik mijn lippen gracieus af met een mooi bewerkte zakdoek.
Man en kinderen zorgen echter voor een abrupte beëindiging van mijn fantasie, maar wat kan mij het schelen, binnenkort doe ik het dunnetjes over, maar dan echt.

Als een kind die iedere dag vraagt hoeveel nachtjes nog voordat hij jarig is, sleep ik mezelf de weken door. Eindelijk is het dan zover. Het is druk, ik ben blijkbaar niet de enige prinses vandaag. Zo’n 400 vrouwen staan voor de poort te wachten. Zeker 300 hiervan hadden allang ex-koningin kunnen zijn gezien hun leeftijd, maar we zullen het er maar op houden dat je nooit te oud bent om je kinderwens te vervullen.

Al snel wordt het me vrij duidelijk, dat het niet precies gaat worden wat ik ervan verwacht had. De high tea lijkt alleen besteed aan de brutaalste prinsessen onder ons. Het is werkelijk knokken geblazen om een kopje thee te bemachtigen. Als ik er dan toch eindelijk een te pakken heb en me naar een tafeltje begeef om van al het lekkers te proeven wat erbij hoort, blijk ik alleen maar in lege schaaltjes te graaien. Onze prinsesjes hebben blijkbaar honger. En denk je dat er dan eens iemand zegt: “Oh pardon Hoogheid, ik ga direct voor u een nieuw schaaltje lekkernijen verzorgen.” Niks, nada, noppes! Waar is mijn prins op het witte paard die mij komt redden van deze schijnvertoning?

Ook de rondleiding brengt niet wat ik zou willen. Niks mag worden aangeraakt. Even liggen op een prinsessenbed wordt dan ook niet in dank afgenomen. Daarbij zei een van de gidsen, dat prinsessen nooit sliepen in hun bed, maar er alleen maar op zaten om bezoek te ontvangen. Oké dan, weer een illusie armer. Prinsessen waren dus gewoon hoeren. Of zou hij het zo niet bedoelen?

Toch enigszins teleurgesteld stap ik terug in de bus naar huis. Totdat ik me bedenk wat mijn dochter altijd zegt: “Papa is de prins op de witte ezel”. En weet je wat? Ze heeft gelijk. Ik ga lekker terug naar mijn eigen Paleisje. “Papa Prins” mag dan misschien niet beschikken over een mooi wit paard, maar hij zorgt in ieder geval wel voor koekjes bij de thee.