Mijn echtgenoot heeft een aaipot gekocht. Dat is een soort luister en kijkdoos. Officieel schrijf je aaipot met een kleine i, een hoofdletter P, en vervolgens met de kleine letter o en de kleine letter d. Een iPod dus. Een iPod is een piepklein langwerpig plat apparaatje dat heel veel mogelijkheden biedt. Althans, dat heb ik me laten vertellen. Er kunnen bijvoorbeeld foto’s, videobestanden, CD’s en filmpjes worden opgezet. Aan dit hebbeding hangt een flinterdun snoer met aan het eind twee ronde doppen. En zo’n ronde dop past precies in een oor. Mijn man is helemaal maf van dit nieuwe speeltje. Hij laat swingend en zingend de hond uit, fluit een flinke deun mee tijdens het winkelen en slaakt te pas en te onpas allerlei vreemde kreten uit. Voorbijgangers staren hem verbaasd na en tikken achter zijn rug met de wijsvinger op hun voorhoofd. Logisch, want als hij met een gettoblaster op zijn schouder zou rondlopen, dan is het tenminste duidelijk dat hij naar muziek luistert. Maar met zo’n stiekem dingetje in zijn broekzak lijkt het net alsof hij het spoor bijster is. Iedereen die maar een beetje interesse toont in zijn apparaatje, klampt hij blij aan. Dan neemt hij de kans waar om alle foto’s van zijn grote liefde te showen.
De hond.

De iPod zorgt voor verwarrende situaties en vorige week had ik bijna 112 gebeld. Toen ik ’s avonds laat thuiskwam, staarde manlief star naar de televisie. Op zich is dat niet zo vreemd want hij kijkt wel eens vaker zonder iets te zien. Maar deze keer stond de televisie uit en waren alle lampen gedoofd. Ik riep vrolijk “hoi, hoe is het,” maar hij gaf geen sjoege en tuurde met opengesperde ogen voor zich uit. “Gaat het wel goed met je,” riep ik geschrokken en probeerde koortsachtig de EHBO-lessen uit de spelonken van mijn hersenen te vissen. Hij antwoordde niet. Maar toen ik al zwaaiend met mijn handen en armen voor zijn neus stond te springen, schrok hij zich een hartverzakking. “ Ik hoorde je niet want ik zat muziek te luisteren,” mompelde hij verstoord om zich vervolgens te buiten te gaan aan headbangen en luchtgitaar spelen.

Onlangs ontdekte ik, op de schouder van zijn spiksplinternieuwe overhemd, een rond gaatje. Ik wilde er al mee naar de winkel hollen om mijn geld terug te vorderen. Opeens bedacht ik dat dit gat er best eens expres in geknipt zou kunnen zijn. Zodat het snoer van de iPod stiekem vanuit zijn broekzak, onder het overhemd via het gaatje in de schouder, naar zijn oor kan worden gesmokkeld.

Zolang de iPod in huis is, is manlief onbereikbaar, onaanspreekbaar een onuitstaanbaar. Het zal best een leuk speeltje zijn, maar zelf ben ik er nog niet kPod van.

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

14 reacties

arta · 1 juni 2007 op 08:18

[quote]maar zelf ben ik er nog niet kPod van[/quote]
😆
Heerlijke woordspelingen, heerlijke humor!
Hij is erg leuk, Li!
🙂

SIMBA · 1 juni 2007 op 08:37

Ow ja, ik herken het. 😕

*edith* Zingt hij ook mee Li?

Ma3anne · 1 juni 2007 op 09:47

Arme Li. 😆

Eddy Kielema · 1 juni 2007 op 10:38

Zelf heb ik een heel goedkope mp3-speler, maar in de bus naar het werk heb ik het gevoel dat een iPod/mp3-speler voor veel mensen een soort statussymbool is, net als de mobiele telefoon een aantal jaren geleden. Vrouwen (maar ook mannen) lopen er op het station heel opzichtig mee te pronken. Ik vraag me weleens af of ze überhaupt naar muziek luisteren… Leuke column.

Mosje · 1 juni 2007 op 11:51

Whaaaaah, hij is leuk, die man van je.

klapdoos · 1 juni 2007 op 13:28

Die aaipotten die weten wat. Maar deze heeft een aaibare factor hoor, het is natuurlijk wel zo dat je hem er lekker mee kan chanteren b.v.
; JE HAD ME DIE BLOUSE BELOOFD”
“WIE IKKE, WANNEER DAN”
“WEET IK HET, MAAR JE HAD JE AAIPOT WEER OP JE KANIS EN JE KNIKTE GRETIG VAN “JA”ALS JIJ JE MOND MAAR HOUD..
Het proberen waard toch???? 😆 😆
Een leuk stuk, en een geinige woordspeling kpod..
groetjes van leny

KawaSutra · 1 juni 2007 op 14:59

[quote]”Ik hoorde je niet want ik zat muziek te luisteren,” mompelde hij verstoord….[/quote]
Meestal wordt er dan niet gemompeld maar heel luid gesproken. Maar dat terzijde, leuke column, ik headbang met je mee. 😀

Mup · 1 juni 2007 op 17:14

Alleen de titel al! En dan nog verder genieten van je woordspelingen. Een aai voor de grote liefde van je man,

groet Mup.

WritersBlocq · 1 juni 2007 op 18:30

Goed geschreven Li, mooie en leuke vondsten, hihi, hoog gniffelgehalte, dit verhaal.

kPod, geweldig!!

:kus: en aai van mij voor de 2 grote liefdes van Meneeer Li.

Dees · 1 juni 2007 op 19:23

Leuke column, leuke woordspelingen 😀

—-
Leen hem eens een keer… Dat geluid, ahhhhhh… Echt nummers die ik al jaren kende en dan op die iPod de extra zucht, een klein riedeltje dat zachtjes na wordt gespeeld, een traan… Het geluid is echt geweldig!

pepe · 1 juni 2007 op 19:33

Weer leuk geschreven, ik noem hem hier wel stampot. De jongens met dit ding in hun oren stampen er vrolijk op los.
:wave:

pally · 1 juni 2007 op 23:55

Hij is leuk, Li en prachtige vondst, die naam. Enne wat is-tie er zoet mee hè?
Iets te zoet? Aai hem een keer onverwacht. Schrikt hij zich rot met dat ding aan. En roept hard ( door die oordoppen) dat je de pot op kan 😀

groet van Pally

Kees Schilder · 2 juni 2007 op 08:44

Geweldig Li.Vooral omdat ik het overal om mij heen zie gebeuren

DriekOplopers · 14 juni 2007 op 23:36

[quote]Dan neemt hij de kans waar om alle foto’s van zijn grote liefde te showen.
De hond. [/quote]
😆
Meesterlijk, Li. Maar hoe zat dat nou met die kleine podjes en die grote oren???

Geef een reactie

Avatar plaatshouder