Achterlijke Hannah

Knotsknettergek is dat mens. We roepen over veel politici van eendagspartijen terecht dat ze de benodigde verstandelijke vermogens of sociale talenten missen, denk aan Gonny van de auto’s, rechtse Hilbrand of Boer Koekoek. Maar ook partijen met een lange politieke historie en een uitstekende staat van dienst kennen zo hun kneusjes. Wethouder Hannah Belliot is er zo een. Ze schijnt na de gemeenteraadsverkiezingen niet meer terug te komen, en ik zal God op mijn blote knieën danken als ze eindelijk is opgesodemieterd. Achterlijke Hannah heeft in Amsterdam het kunstenbeleid al verknald. Maar al in 1998, toen ze nog stadsdeelburgemeester in de Bijlmer was, had ik het al met haar aan de stok. In Het Parool schreef ik toen:

************
Ode

In Het Parool van afgelopen maandag las ik een artikel waarin verslag werd gedaan van de ode die voorzitter Belliot van Stadsdeel Zuidoost meende te moeten brengen aan Moravia Ramsahai. “Ik wil een ode brengen aan een jongeman die vier weken geleden hier op het terrein zijn vriendin een afscheidskus gaf”, sprak zij op het terrein waar het Kwakoe-festival werd gehouden. Maar waarom is er geen ode gebracht aan bijvoorbeeld de medewerker van een snackbar in Bos en Lommer, die enige tijd geleden werd vermoord toen hij een overval op zijn zaak probeerde te verhinderen?
Ramsahai had na het afscheid van zijn vriendin een bromscooter gestolen. Toen hij later een vuurwapen op een politie-agent richtte, werd hij door diens collega neergeschoten. Dat betekent dat het leven van de bedreigde politie-agent hiermee was gered. Ramsahai overleed aan zijn verwondingen.
Het feit dat de stadsdeelvoorzitter meent aan deze crimineel, want zo mag je een dief die met een vuurwapen loopt te zwaaien gerust noemen, een ode te moeten brengen kan gemakkelijk worden opgevat als een klap in het gezicht van iedereen die wel op een fatsoenlijke wijze omgaat met de wet en met begrippen als mijn en dijn.

**********

Maar nu is het tijd voor de volgende stunt. Het sluitstuk van een indrukwekkende carrière, zeg maar. We hebben in Amsterdam een eigen dorpsomroep. AT5. Net als bij de overige publieken, moet er ook daar een hoop geld bij. Dat komt uit de gemeentekas. Veel Amsterdammers denken dat de onafhankelijke berichtgeving van AT5 gebaat is bij stevige financiële banden met de gemeente. Dat is overigens niet zo: onlangs zei een wethouder voor het televisienieuws iets heel stoms over de aanleg van de nieuwe Amsterdamse metro. In de herhalingen van die nieuwsuitzending bleek dat dat onhandige citaat was weggeknipt. Rara hoe kan dat? Wie betaalt bepaalt? Voor een paar tientjes ben je de baas over de nieuwsvoorziening van het volk?

Maar goed, AT5 staat te koop. UPC wil de zender wel voor een appel en een ei overnemen. Veel Amsterdammers zien dat niet zitten. En terecht. U kent UPC wel: dat is die maatschappij van dat wazige televisiebeeld op de kabel, van die telefoons die het nooit doen en van die bergen foute rekeningen. Veel Amsterdammers hebben bezwaar tegen overname van hun stadszender door deze kabelprutsers. Inmiddels zijn er elfhonderd handtekeningen verzameld door de meneer die wij kennen als de Koning van de PC-dumpdag. Hij heeft de handtekeningen ingeleverd op het gemeentehuis, want het zijn er genoeg om een referendum te kunnen eisen. Maar wat heeft Achterlijke Hannah gedaan? Ze heeft effe snel een contract aan UPC gestuurd, waarin ze schrijft dat er van een referendum geen sprake kan zijn. Dat kan toch niet waar zijn? Denkt ze nou echt daar haar als mondig bestaande dorpsgenoten dat pikken? Amsterdammers hebben recht op een referendum, als ze genoeg handtekeningen ophalen. Punt uit.

Het contract van Hannah doet erg denken aan het verhaal van een huisjesmelker die bij de Huurcommissie werd weggelachen omdat hij in een huurcontract had geschreven dat bewoners die teveel betaalden dit niet bij de huurcommissie of de rechter aanhangig mochten maken…

Het Amsterdamse college of de gemeenteraad moet hier een stokje voor steken. Desnoods door in het zicht van de eindstreep Achterlijke Hannah naar huis te sturen. Ik hoop daarna nooit meer iets van haar te horen.