Adriaan, de liefste kat van onze buurt, klemde zich vast aan je benen en had er maling aan als die bloot waren. Hij gaf zich ook bloot dus moest je niet mauwen. Hield je niet van hem dan compenseerde hij dit graag met de overdosis liefde die hijzelf bezat. Vrolijk kronkelend en spinnend baande hij zich een weg door de straat. Zijn baasje werd een tijdje terug het huis uit gedonderd. Hij werd ingeruild voor de viezerik die er schuin tegenover woonde. Met een paar vuilniszakken klerezooi beging hij een weg die zijn vrouw voor hem gekozen had, alles en iedereen achterlatend waar hij van hield. De hele straat was ontredderd, omdat die twee gezinnen zo goed met elkaar waren omgegaan. Kort daarna werden hier en daar schouders opgehaald, het leven ging door. De kinderen van beide partijen leken zich aan te passen aan de nieuwe situatie. Adriaan deed braaf mee.

Lichamelijk had deze gave kat geen tekortkoming, een andere handicap werd hem echter noodlottig. Jaren geleden was hij gekocht door de man die weg was gedaan. De man had moeten vertrekken, Adriaan mocht niet met hem mee.
Om iets te houden, laat staan om er van te houden dat van hem was, ging zijn ex-vrouw veel te ver. Snikkende kinderstemmen vertelden iedereen in de straat dat poeslieve Adriaan verhuisd was naar een afgelegen boerderij. Troostend kriebelden en knuffelden wij de kleintjes in een poging ze weer aan het lachen te maken, maar wij haalden het niet bij Adriaan.

Onze straatkat werd niet gelukkig op de boerderij. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen weet geen hond, maar na een paar weken stond hij weer voor zijn deur. De kinderen waren in alle staten, Adriaan was in slechte staat. Alle buren schreven stilletjes hoopvolle scenario’s. Zou Adriaans thuiskomst een voorbode zijn van de terugkeer van de liefdevolle vader en onze goedlachse buurman? Kon het leven in onze straat weer een feest worden met hem, de gezinnen zoals ze oorspronkelijk waren, en Adriaan?

Nee, dat feest ging niet door. Adriaan werd afgemaakt. De fijne kerel werd de omgang met zijn kinderen onmogelijk gemaakt. Waar ooit twee gezinnen gelukkig waren, is meer dan dat kapot gegaan.

De kinderen hebben een kater, veroorzaakt door de grillen van hun moeder. Liefde, houden van en zich binden heeft hen onzeker gemaakt; het leverde ze meer verlies dan winst op. Er is beestachtig veel vernietigd door hun moeder, een vrouw waar veel van gehouden is. Scheiden hoeft niet rampzalig te zijn. Hetgeen maar voor 50% je eigen vlees en bloed is te dwingen om 100% te scheiden van veel meer dan nodig, is ronduit misdadig.


Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

16 reacties

Eddy Kielema · 23 juli 2005 op 17:06

Ha WritersBlocq! Ook al schrijf je over schijnbaar triviale zaken, zoals de kat Adriaan, dan nog heb je een ijzersterke troef achter de hand waardoor je columns altijd voortreffelijk zijn. En dat is het gebruik van erg originele beeldspraak. De kat Adriaan als metafoor voor huiselijk geluk vind ik opnieuw meesterlijk gevonden!

Kees Schilder · 23 juli 2005 op 17:21

Machtig mooi geschreven.Een rampzalig leven dat zoveel voorkomt.Voortreffelijk beschreven

Troy · 23 juli 2005 op 17:30

Mooie column!

Grt Troy

KawaSutra · 23 juli 2005 op 18:08

[quote]Hetgeen maar voor 50% je eigen vlees en bloed is te dwingen om 100% te scheiden van veel meer dan nodig, is ronduit misdadig.[/quote]
Ik ben het geheel met je eens. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor dus neem mijn toevlucht tot het volgende:

Bij een leven als kat en hond wordt de kat de gordijnen in gejaagd en de hond zal met zijn staart tussen de benen moeten vertrekken. De kinderen zijn daarbij als een vogeltje voor de kat en omstanders kunnen niet anders dan de kat uit de boom kijken.

Helaas de harde realiteit. Treffend beschreven WB. 🙂

Mosje · 23 juli 2005 op 19:21

Originele invalshoek. Een familiedrama beschrijven door een kater in de hoofdrol te plaatsen. Helaas mis je een beetje een kans. In plaats van het drama vanuit het perspectief van de kater te beschrijven, verhaal je eigenlijk vanuit je eigen gezichtspunt, waardoor je de kater in een bijrol drukt, terwijl je stukje toch zijn naam draagt.

bert · 23 juli 2005 op 22:52

Ik vind het triest maar o zo mooi beschreven.

sally · 23 juli 2005 op 22:53

Goed verhaal WB.

liefs
Sally

Raindog · 24 juli 2005 op 00:29

Wow. Erg mooi en inderdaad origineel beschreven. Petje af. Het niveauverschil tussen deze en je vorige is opmerkelijk groot. Het stelde me gerust toen je zei dat die in feite je eerste was die zo lang op de binnenkant van de wc-deur gehangen had. Dit, dit mag bij wijze van spreken op de voordeur. Niet teveel sentimenteel gebazel, maar op een hele subtiele manier de trieste feiten met een onomwonden slot. Chapeau.

pepe · 24 juli 2005 op 08:14

Zo zeg, wat een ijzersterke woorden, heel mooi en beeldend geschreven.
Ik was er gewoon even stil van…

Louise · 24 juli 2005 op 08:47

triest en ook mooi…

Dees · 24 juli 2005 op 10:24

[quote]De kinderen hebben een kater, veroorzaakt door de grillen van hun moeder. [/quote]

Leeft de man in kwestie nog wel? Je zou haast denken dat ze…

Mooi geschreven. Het vergelijk tussen vader en kater is mooi gevonden.

champagne · 24 juli 2005 op 10:40

Alles is al gezegd door mijn voorgangers WB. Prachtig geschreven!

melady · 24 juli 2005 op 11:52

mooie column WB

WritersBlocq · 24 juli 2005 op 12:07

Bedankt allemaal, voor je reacties. Ja Dees, de man in kwestie leeft nog wel, ik hoorde dat hij de ‘grill’ is ontsprongen.
Mosje, je hebt wel gelijk, maar ik kwam niet ‘dichter bij die kater’, kon mezelf niet loskoppelen van wat ik hier zie en zag gebeuren, vandaar. Maar Adriaan blijft altijd een speciaal plekje houden, hij verdient de titel wel.
Fijne zondag allemaal! Pauline.

Ma3anne · 24 juli 2005 op 17:12

Mooi geschreven. Ongelooflijk triest verhaal.

klungel · 24 juli 2005 op 21:25

Ik ben te laat. Alles is al gezegd, behalve:
Ik vin um ook errug mooi 😀
(want niemand kan voor mij praten)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder