Afkicken

Ik kijk m´n notities van een jaar geleden nog eens na. Iemand stelde voor om over mijn ervaringen met het al of niet tijdelijk afzweren van de drank te schrijven. Een never ending story, of zoiets. Ik weet nog hoe het allemaal begon. Wat ik er toen bij voelde, schreef ik al eens op. Ik ben ruim een jaar verder en heb nu twintig weken geen alcohol gebruikt. Maar daarover later meer. Nu terug naar toen. Toen ze me voor de eerste keer zover hadden.

Ze hebben me definitief bij de veter. Ik heb me voorgenomen om vier weken niet te drinken. Waarom ben ik er ingetrapt? Want hier blijft het niet bij. Dat weet ik uit ervaring.

Ik heb de afgelopen drie maanden niet gerookt. Daar was nog wel wat voor te zeggen. Ik voelde me immers benauwd. Het ligt voor de hand dat m’n nicotinegebruik daar een stevig steentje aan heeft bijgedragen. Dat geloof ik wel. Maar het stoppen heeft tot nog toe niet geholpen. Ik ben nog steeds benauwd. Ontwenningsverschijnselen kreeg ik te horen. Het heeft z’n tijd nodig.

Sinds ik niet meer rook, heb ik erge last van pijn op de borst. Volgens de huisarts is dat spierpijn. De pijn houdt me uit m’n slaap.
Volgens de acupuncturiste die me – zonder resultaat overigens – van m’n lage rugpijn probeerde af te helpen, zijn het spanningen. De verslavingsarts denkt dat het door van alles kan komen.

Intussen blijf ik kortademig en wordt elke nacht een paar keer wakker van de pijn. Zo langzamerhand word ik humeurig van de slechte nachtrust.
Bovendien ben ik sinds ik niet meer rook een paar kilo aangekomen. Aangezien ik al een flink overgewicht had, zijn die extra kilo’s niet bevorderlijk voor m’n conditie.
En daar is het vijf maanden geleden allemaal om begonnen. Ondanks twee heupoperaties heb ik nog steeds last van pijn in m’n onderrug als ik een tijdje heb gestaan of een paar honderd meter heb gelopen. Ook daar wordt ik niet vrolijk van. Integendeel.
Vier, vijf keer in de week veertig minuten zweten op de hometrainer zou goed moeten zijn voor m’n gezondheid en conditie, maar als het al vruchten afwerpt, zijn dat toch vooral zure appels. Ook dat heeft, zo weet iedereen me te vertellen, z’n tijd nodig.

Vorige week hebben ze me dan zo ver gekregen dat ik de drank een tijd wil laten staan. Ik drink zo’n zeventig glazen alcohol per week. Dat is te veel vindt m’n begeleider bij het UWV. Met zo’n drankgebruik kan ik een nieuwe baan vergeten.
Van het een komt dan het ander. Zo ben ik bij de verslavingszorg terecht gekomen. Praten kan per slot van zaken geen kwaad.
Ik zou een tijdje proberen om zoals dat heet sociaal te drinken. Oftewel twee dagen per week niet en de andere dagen hoogstens twee of drie alcoholische versnaperingen. Dat is me niet gelukt.
De arts stelde me voor om mee te doen aan een ontgiftingsprogramma. Ik drink dan drie, vier weken niet en word daarbij op verschillende manieren begeleid. Het programma houdt onder meer in dat je regelmatig moet blazen om te controleren of je hebt gedronken en dat je bijeenkomsten met, zeg maar, andere cursisten bezoekt.
Als ik tot m’n volgende afspraak met de arts niet drink, heb ik op eigen kracht een ontgiftingsprogramma doorlopen. Maar daar blijft het niet bij. Dat weet ik nu al. Ik sta nu elf dagen droog. Bijna een record. Twee jaar geleden heb ik een keer zes dagen niet gedronken en in 2007 zelfs acht. Ik lag beide keren in het ziekenhuis voor net zoveel heupoperaties. Twintig jaar geleden heb ik tijdens de vastenperiode tussen carnaval en Pasen niet gedronken. Dat was een vrijwillig besluit om de drank een tijdje te laten staan.
Tot nog toe levert ook m’n drooglegging weinig op. Ik zweet nog meer, slaap nog slechter en ben nog humeuriger dan ik al was. Alerter of fitter voel ik me allerminst. Maar ja, dat kan ook niet. Het heeft natuurlijk wel z’n tijd nodig.
Wat heb ik ineens weer een genadeloze trek in een sigaret.