Afrika voor beginners (1)

Opzij van asfaltwegen die rafelig eindigen in okergeel zand lopen of staan zwarte mensen in kleurige kleding. Sommigen, meestal vrouwen, met manden of schalen vol vruchten op hun hoofd. In het stoffige achterland ligt veel half verbrand vuil tussen scheef tegen elkaar geplakte hutten, nerinkjes en schuren geconstrueerd van golfplaat en ruw hout of oude reclameborden. Hier en daar betonnen half afgemaakte gebouwen, waarvan je aan de begroeiing kan zien dat er heel lang niet aan gewerkt is. Waarschijnlijk zullen ze zelfs nooit voltooid worden. Een onafzienbare hoeveelheid aan alle kanten gedeukte knalgroene taxi’s met twee felgele strepen opzij rijdt langs. Soms plotseling remmend voor een dromerige geit of een stokoude man, zijn huid dof verbleekt door het stof, zonder op of om te kijken overstekend in slow-motion. Minibusjes er af en toe tussendoor, waarvan passagiers de loshangende deuren vasthouden. Allemaal propvol.
Met mensen, bultige pakken huisraad, handelswaar en dieren.

We willen naar de zon, deze winter, na langdurige verkoudheden, en boeken impulsief voor acht dagen Gambia, het kleinste land van het Afrikaanse continent. Een rivierdelta, omsloten door Senegal. Een gloeiend hete föhn verwelkomt ons op het kleine vliegveld als we in de late namiddag uit het vliegtuig stappen. Verwezen kijken we later door de ramen van de oude transferbus naar deze andere wereld, zwetend in onze veel te warme kleren. We worden afgezet bij een soort boerderij met betegelde binnenplaats, de muren geel als het zonlicht en slaapwandelen samen met een tiental andere Nederlanders naar binnen.
Onze hotelkamer beneden aan de galerij is kaal en groot. Het bed met hagelwitte lakens staat verdwaald tegen de achterwand op de donkere tegelvloer. We strekken ons er naakt even op uit. De gebatikte gordijnen vormen in het midden twee lichte ronde ogen, die ons de hele week melancholiek zullen blijven aanstaren.

De duisternis van de tropen valt snel in. Het blijft warm op de binnenplaats waar een welkomstbuffet wordt klaargezet met achter elk gerecht een vriendelijk personeelslid. Het is er zo zwak verlicht dat je vaag hun kleding ziet met daarboven een hagelwit lachend gebit, vrij zwevend in de lucht. Het zelfde effect zie je op het podium achterin met muzikanten en dansers. Opzwepende muziek met zich steeds sneller herhalende ritmes. Vooral de dansende gebitten fascineren me.
Een witgeschilderde zwarte figuur valt het meeste op, hij beweegt zich als een geest tussen de springende tanden. Ik ken de betekenis niet, maar het werkt mysterieus. Zijn bewegingen lijken van een pop, houterig en langzaam in enorm contrast met de rest. Die schudden zo vlug en heftig met hun hoofden dat ik verwacht dat ze er af vliegen en van het podium rollen, zodat de toeschouwers zullen moeten zoeken bij wie ze horen.
De halve duisternis, de zoele warmte en de opzwepende muziek, brengen me langzamerhand in de ban van Afrika. Zelfs het huilerige toontje van de speaker, tussen de muziek door, met zijn eindeloos herhaalde ‘Welcome to the Gambia, thanks for coming to The Gambia, I love you’, doet daar weinig aan af.

In bed, nog klaar wakker van de drums, staar ik strak naar de gordijn-ogen, alsof daarin de geheimen van de komende week te lezen zijn.