Toen ik hem zag lopen met twee krukken en op zijn hoofd een grote donkerblauwe hoed vroeg ik als vanzelfsprekend “hoe gaat het met je”. Waar normaal gesproken het antwoord “goed” en dan een vervolgzin of gesprek volgde ging het deze keer totaal anders. Wel kwam daar het verwachte antwoord “goed” alleen de zin die daarop volgde deed me schrikken, me mijn adem inhouden. Terwijl hij zijn enorme donkerblauwe hoed afzette en ik naar zijn kale hoofd staarde volgde de zin “ik ga dood”. Ja logisch dacht ik nog even in een flits, iedereen gaat dood. Dat is zo ongeveer de enige zekerheid die we hebben in dit leven. We gaan allemaal dood. Nadat we zijn geboren komt er een dag dat we dit aardse paradijs weer moeten verlaten. Bij de een gebeurt dit snel en de ander doet er bijna honderd jaar over.

Vaak is het niet eerlijk, soms wordt er naar verlangd. Wel komt het altijd onverwacht. Hoe lang je er ook naar toe kunt leven, het komt altijd als een mokerslag. Als een hamer die je even knock out slaat.

Ondertussen gaat hij verder met zijn verhaal dat ik zo goed en zo kwaad als het gaat, met tranen in mijn ogen die ik verberg achter mijn zonnebril, probeer te volgen.

Dood, hij, dat is onmogelijk, die man heeft negen levens. Hoe vaak hebben we al niet gedacht dat het zijn laatste maand, week of zelfs dag was. Iedere keer opnieuw blijkt zijn wilskracht en liefde voor het leven zo enorm groot. Hij wil geen afscheid nemen, geniet van alles optimaal. Rookt, drinkt en feest zolang het nog kan. Gaat met vakantie en omringt zijn gezin met zo veel liefde als een vader zijn gezin kan omringen.

Dood, nee, dat staat niet in zijn programmaboekje, terwijl het dondersgoed weet dat het onvermijdelijk is deze keer. Er is geen weg terug. Hij gaat ons verlaten. Binnenkort of misschien over een paar jaar. Hoe geduldig is de dood die om een hoekje staat te loeren en hoe sterk is zijn wil om te overleven.

Het is een gevecht dat hij wil winnen, moet winnen, voor zichzelf en zijn gezin. Het is gevecht dat hij niet kan winnen, deze keer niet.

Zeg nooit nooit denk ik terwijl ik de wilskracht en levenslust in zijn ogen bewonder. De ogen die ondanks de pijn en het verdriet stralen.

Al zoveel operaties en al zo ontzettend veel chemokuren, toch blijft hij een rasoptimist. Mij krijgen ze er niet onder. Daar komt meer bij kijken, veel meer.

Soms zeggen we tegen hem met een knipoog “je bent net een kat, die heeft ook negen levens, net als jij”.

Afscheid nemen; hij wil het niet en hij kan het niet, wij ook niet van hem, nee afscheid nemen bestaat niet.

Nog niet.

Nog heel lang niet.


8 reacties

DreamOn · 22 januari 2010 op 18:23

Hoewel ik het inhoudelijk een mooie column vind, erger ik me wel heel erg aan de slordigheid ervan.
En dat heb ik met veel columns van jou, vandaar dat ik er nu maar eens even voor ga zitten! 😀

Ik zie dat je heel productief bent, en ik begrijp, dat je je voet hebt gebroken, dus dan kan ik me voorstellen dat je het heerlijk vindt om te schrijven als tijdverdrijf.
Maar neem dan wel de tijd om je column even ’te laten zakken’ er nog weer eens naar te kijken, en je columns goed op fouten te controleren.
Je lijkt nu wel een fabriek: hup, column af, insturen, volgende.

Een aantal dingen die me opvielen:

* Titel hoort niet met een punt erachter.
* Je gebruikt wel heel erg veel witregels.

[quote] Toen ik hem zag lopen met twee krukken en op zijn hoofd een grote donkerblauwe hoed vroeg ik als vanzelfsprekend “hoe gaat het met je”. Waar normaal gesproken het antwoord “goed” en dan een vervolgzin of gesprek volgde ging het deze keer totaal anders. [/quote]

Toen ik hem zag lopen met twee krukken, met op zijn hoofd een grote donkerblauwe hoed, vroeg ik, als vanzelfsprekend: “Hoe gaat het met je?”
Waar normaal gesproken het antwoord: “Goed,” volgde en er een vervolgzin kwam of gesprek ontstond, ging het deze keer totaal anders.

[quote] Ondertussen gaat hij verder met zijn verhaal dat ik zo goed en zo kwaad als het gaat, met tranen in mijn ogen die ik verberg achter mijn zonnebril, probeer te volgen. [/quote]

Dit is een zin die echt ontspoord is. Het lijkt dat hij een verhaal vertelt over jou, hoe jij je tranen zo goed mogelijk probeert te verbergen achter je zonnebril. Snap je, wat ik bedoel?
Zoiets als dit is misschien duidelijker:

Ondertussen gaat hij verder met zijn verhaal. Ik probeer het zo goed en kwaad als het gaat te volgen, maar dat wordt wel bemoeilijkt door de tranen die ik voel opkomen maar die ik gelukkig door de donkere glazen van mijn zonnebril weet te verbergen.

ik hoop dat je wat kunt met deze tips, ook in het verdere verhaal kom ik dit soort ‘fouten’ tegen.
Laat je je werk wel eens lezen door iemand?
Ik doe dat namelijk altijd.
En je wilt niet weten, hoeveel fouten een ander er vaak nog uit weet te halen, en waar je zelf dan al tien keer overheen hebt gelezen!
Succes! 😀

DACS1973 · 22 januari 2010 op 19:00

Ik ben het er helemaal mee eens dat je een stukje eerst moet laten bezinken en laten proeflezen door een ander voordat je het op de site zet.

[quote]Dit is een zin die echt ontspoord.[/quote]
Oei, die zin loopt anders ook behoorlijk uit de rails. Of was je het woordje ‘is’ misschien vergeten? Jouw alternatief is inderdaad beter, maar waarschijnlijk had ik het laatste stuk vanaf ‘maar’ in een losse zin gezet. (Gelukkig weet ik die achter de donkere glazen van mijn zonnebril te verbergen).

DreamOn · 22 januari 2010 op 19:07

Klopt, woordje ‘is’ vergeten. (Meteen verbeterd!)
Als het een column was geweest, dan had ik het nog een aantal keren gelezen en het gevonden en verbeterd, of mijn spellchecker was het tegengekomen, maar bij reacties vind ik het toch nog weer anders. Ook slordig hoor, maar van een column die hier geplaatst wordt, verwacht ik toch wat meer!

LouisP · 22 januari 2010 op 19:20

Ingrid,
’t klopt allemaal wat ze zeggen….’k doe hetvolgende…ik print het stuk uit en steek het in m’n zak. Op de meest vreemde plaatsn kan ik het dan eens lezen. Op het toilet bv en hardop lezen alsof ik het voordraag aan mensen..ondanks dat ik meestal alleen ben daar…Er zit een verschil in om te lezen..of van een scherm of van een papiertje…potlood bij de hand om even wat opmerkingen te plaatsen. Blijven lezen totdat je het beu bent. Ga je wandelen met de hond of wat dan ook….even stilstaan en dat papiertje pakken en voorlezen…soms kan ik het helemaal van buiten…

met dit stuk wil je te graag mensen raken…en ’t zou zomaar kunnen met het onderwerp maar vreemde zinnen maken meer kapot dan je lief zijn..
Louis

Chantalle · 23 januari 2010 op 11:05

Nou, welkom op de columnx-school. Dit was het uurtje Nederlands 😉

Fem · 23 januari 2010 op 12:10

Het is een prachtig en gevoelig onderwerp. Daarom is het juist zo jammer dat het, door de kleine slordigheden en witregels zijn kracht mist. De kracht van de persoonlijkheid met zijn vechtlust.

Dan nog even een lesje van persoonlijke aard… 😉

Vraag in het vervolg eens niet “Hoe gaat het?” Vraag:

“Hoe gaat het vandaag?”

Ingrid · 23 januari 2010 op 15:17

Iedereen bedankt voor de wijze lessen. Ik ga er mee aan de slag. Proberen mijn enthousiasme in te dammen.
Dat uitprinten en nalezen is inderdaad een goede tip. Op je beeldscherm zie je het niet meer. Ik loop dan inderdaad tegen zinnen aan die niet goed lopen en waar ik anders over heen lees.

Voor een ieder die geinteresseerd is hoe het met hem gaat. Hij is deze week weer geopereerd. er is een tumor van anderhalve kilo uit zijn buik gehaald samen met een aantal ribben.
Het gaat goed, naar omstandigheden.

DreamOn · 23 januari 2010 op 23:33

Je mag me best een keer een kladversie van een column mailen hoor!
Ik doe dat ook wel voor anderen en anderen voor mij, zo helpen we mekaar, niewaar! 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder