Afstandbediening ontvoerd

Niemand komt aan mijn dinsdagavond. Geen bezoek, geen sportavond, geen telefoontjes. Dit is mijn avond. Om half 9 installeer ik me op de bank voor de tv. Ik schenk mezelf een wijntje in, pak iets lekkers uit de kast, zet mijn verstand op nul en maak me op voor een heerlijk ontspannen vrouwenavondje Net5. Waarom moet er toch iedere week weer een drama van gemaakt worden als ik een avondje tv wil kijken? Iedere dinsdag probeert hij het weer. “Schat, het is voetbal op tv.” “Ja, dus? Dan ga je maar lekker boven kijken, vanavond is de televisie van mij.” Hij bepaalt al zes dagen in de week wat er gekeken gaat worden en daar heb ik absoluut geen moeite mee, maar als ik dan een avondje zelf iets wil zien, mag ik toch verwachten dat dat ook geen problemen oplevert. De afstandbediening zit zo ongeveer in zijn handen vastgeroest. Hij heeft dat ding net zo nodig als zijn onderbroek en zijn sokken. Zonder voelt hij zich volkomen naakt. Als dat kastje per ongeluk bij mij ligt, zie ik hem al onrustig heen en weer kijken waar dat ding gebleven is. Negen van de tien keer is het voetbal waar zijn oog op valt. Er moet altijd wel ergens een wedstrijdje gespeeld worden. Ach, ik maak me er niet druk om er is verder toch geen ruk op televisie, behalve dan die ene avond.

Als ik mijn vriendinnen hoor, is het daar precies hetzelfde. Wat is dat toch met mannen en die afstandbediening? Zit het in de natuur van de man om de baas over de tv te willen zijn of in de natuur van de vrouw om de man de baas te laten zijn? Volgens mij kun je het vergelijken met zelf in een auto rijden of gereden worden. De meeste mannen rijden het liefste zelf (of ze moeten gedronken hebben, dan zijn wij vrouwen wel goed genoeg om achter het stuur te kruipen). Zo hebben ze het idee dat ze eventuele calamiteiten zelf in de hand hebben. Ze voelen zich altijd een beetje ongemakkelijk als hun vrouw achter het stuur zit, zweethandjes en zo, en zijn dan ook weer blij als ze eenmaal veilig op hun plaats van bestemming zijn aangekomen. Het gevoel van ‘zelf de controle hebben’ is voor de man erg belangrijk naar mijn idee en zo blijkbaar ook met de televisie.

Iedere dinsdagavond hebben we hetzelfde ritueel. Mijn man loopt zenuwachtig heen en weer op zoek naar de afstandbediening. Deze heb ik echter al ontvoerd en ik doe net of ik niet weet waar dat ding gebleven is. Uiteindelijk geeft hij het op en kruipt hij met zweethandjes en al achter zijn computer. Eindelijk is daar dan de rust voor mij, eindelijk een paar uurtjes ontspanning, twee uur geen gezap, twee uur geen voetbal en twee uur geen gezeur over waarom de reclames zo lang duren. Om half 11 breng ik de afstandbediening weer naar mijn lief en hij kijkt naar me als een man die blij is dat hij, zittend in zijn auto, bestuurd door zijn vrouw, weer veilig op de plaats van bestemming is aangekomen. Hij is weer compleet en heeft weer de totale controle. Waar je een man al niet blij mee kan maken.