Heerlijk is het om met goede vrienden de boel de boel te laten en uit te waaien in Portugal. Even op adem komen en energie tanken voor een nieuw jaar dat voor de boeg staat. In Faro aangekomen, zetten we koers richting de armste provincie, de Alentejo. Onderweg flitsen honderden kurkeiken en olijfbomen voorbij. Zij geven grillig vorm aan horizon en groene leegte. We komen aan in Santa Margarida da Serra, een 360 jaar oud en arm dorpje. Het telt amper 100 inwoners en heeft pas sinds 1963 elektriciteit. Wekelijks wordt een groot waterreservoir gevuld met agua. Het dorp is niet aangesloten op de gemeentelijke waterleiding. Geen behoefte aan en de waterbrenger kan niet zonder baan. Water, werk en solidariteit zijn een kostbaar goed in Portugal.

We bivakkeren in een authentiek Portugees huis. Klein, knus, eenvoudig en slechts verwarmd door een houtkachel. Vroeger was het de woonst van vrienden uit Nederland die zich zes jaar geleden vestigden in de Alentejo. Nu verhuren zij het. We worden door gastvrouw Emilie hartelijk ontvangen met wijn, brood, kaas en verhalen. Al snel is de fles leeg. Geen nood. Het best bewaarde erfgoed van het dorp, de taberna do Agostinho e Costodia, is iedere middag en avond open en ligt recht tegenover ons huisje. Je ziet nauwelijks dat het een taberna is. De deur staat op een kier en wordt opengehouden door een klein krukje. Een teken dat de taberna open is.

In een schemerige ruimte van nog geen 25 vierkante meter, staat een verlegen Agostinho achter de toog. Hij slaat glunderend een vat wijn aan met een hamer. We schudden handen. Vroeger was hij burgemeester van het dorp. Achter de toog staat een grote koelkast met daarnaast een klein spoelbakje. Dagelijks vult Agostinho, met behulp van een kleine kromme trap, via een gat in de muur, hoog boven de toog, een reservoir met water. Zo kan hij de hele dag zijn glazen spoelen. Naast de toog staat een klein gietijzeren rekje met een geëmailleerde wasbak, een spiegel en een handdoekje. Voor het handen wassen. Een toilet is niet aanwezig. Mannen plassen buiten in een steeg, tegen een muur, vrouwen niet.

Een neonbuis verlicht de kleine kille ruimte. We houden onze jassen aan. Aan een houten tafeltje zitten vijf oude mannetjes wat te keuvelen. Ze dragen alle vijf een pet. Vaten wijn en kleine kratjes agua, bier en frisdrank staan tegen de muur opgestapeld. Drie jaarkalenders en een foto van Agostinho samen met zijn vrouw sieren de ruimte. Boven de toog hangt een blauw tegeltje met een scherpe tekst: Se bebes pares esquecer, paga antes de beber (Hij die drinkt om te vergeten, betaalt voordat hij drinkt).

De eenvoud maakt nederig en we voelen ons meteen thuis. De huiswijn en zelfgestookte jenever smaken goed. We krijgen ieder 5 pinda’s aangereikt en later volgt een kaasplankje met brood. Van het huis. Costodia, gekleed in witte schort zet zwijgzaam een ijzeren pan met hete kooltjes op de grond. De locals scharen zich rondom het vuur en staren voor zich uit. We wanen ons even 100 jaar terug in de tijd. De taberna voelt kil en warm tegelijk. Er hangt een soort weemoed en onbestemd verlangen in de lucht. We maken kennis met saudade.

[b][url=http://picasaweb.google.nl/mienrob/MienAlentejo2009]Mien[/url][/b]

[b][url=http://www.casas-margarida.com]Tip: Casas Margarida[/url][/b]

[img align=left]http://farm3.static.flickr.com/2390/1798772860_bdfedafa7a.jpg[/img]


Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

11 reacties

trawant · 26 januari 2010 op 22:54

Een column als een goede ouderwetse brief, Mien.
En bovendien zo beeldend beschreven dat ik er zelf even bij ben en de sfeer kan proeven.
Wat een rust en innerlijke ruimte, minder is zoveel meer!
Op een ding na dan: ‘Schenk nog maar eens bij uit dat vat’!

Mien · 27 januari 2010 op 06:38

Hulde aan Mien.
Column numero 100.
Solo geschreven.
Solo ingezonden op ColumnX.
Voor insiders:
Uitgezonderd co-columns.
Uitgezonderd raad_wie_ik_ben-columns.

Mien Hiep Hoi 😀

Fem · 27 januari 2010 op 07:16

Gefeliciteerd Mien!

Wat een prachtig pareltje, deze jubilaris 😀

SIMBA · 27 januari 2010 op 08:18

Mooi verhaal!
100 columns, geweldig Mien!

Avalanche · 27 januari 2010 op 08:48

Hij is prachtig, deze honderdste, Mien. ‘Klein’, sfeervol en mooi.

Ma3anne · 27 januari 2010 op 10:18

Beeldend en met zorg beschreven. Het gevoel dat na het lezen overblijft: ontroering en respect voor mensen die de eenvoud nog kennen.

Dees · 27 januari 2010 op 10:45

Mijn hart bloeit open. Ik heb er ooit een half jaar gewoond (onder de Taag), dus een column met nog meer beeld en geluid en gevoel en geur voor mij. Mooi Mien!

LouisP · 27 januari 2010 op 12:21

Mien,
bijzonder, omdat het de 100ste is maar ook geweldig goed geschreven en beschreven….
ik waande me echt in dat eenvoudige brasserieke..

Louis

pally · 27 januari 2010 op 12:42

Een column naar mijn hart, Mien! En proficiat met je 100e. Blijf schrijven, hoef ik jou niet te zeggen. Niet schrijven, zou lastiger voor je zijn. Bedankt voor al het leesplezier dat je mij hebt bezorgd en bedankt voor je vaak steekhoudende, leerzame en humorvolle reacties!
CVDM? Ik deel ze tegen mijn gewoonte wat kwistig uit, geloof ik. Komt door de kwaliteit.
:kus:
Pally

arta · 28 januari 2010 op 10:21

:ballon: :ballon: :ballon: :ballon: :ballon:
Gefeliciteerd met je honderdste!

Als deze column het niveau van de volgende 100 voorspelt, ga ik er alvast eens goed voor zitten!:-D

Mien · 28 januari 2010 op 11:04

Dank voor jullie hartverwarmende reacties.
Het ultieme medicijn tegen of voor saudade.

Obrigado e obrigada!

Mienos

Geef een reactie

Avatar plaatshouder