Er is niemand die het hoort en die ziet hoe moeilijk het voor mij is als ik ons liedje op de radio hoor.
Steeds als ik Uncharted, van Kensington hoor, hoor ik jouw stem tegen mij zeggen:
‘Papa, wil je All sensible words, All sensible hearts aanzetten?’
Want dat is zoals jij dit liedje noemt.
Ik hoor het je dan samen met mij zingen, het refrein.
En ik voel dan hoe je hand even de mijne pakt.
Dat moment is alleen voelbaar voor mij.
Als ik tijdens dat liedje in mijn binnenspiegel naar de achterbank kijk zie ik je niet.
Het is enkel mijn hart die mij dan verteld dat we dan samen zijn.
Toen ik je een jaar geleden vertelde dat ik naar het concert ga van deze band en dat ze vast dit nummer gaan zingen, wilde je mee.
Je hebt geen idee dat je daar nog veel te klein voor bent en dat het niet zo goed is voor je oortjes.
Op welk moment ik dit nummer ook hoor zijn mijn gedachten gelijk bij jou.
Mijn hart wil niet weten dat je bij mij bent weggerukt.
En als ik mijn ogen sluit zie ik je steeds weer voor me en ontken dan dat je weg bent. Maar op het moment dat ik mijn ogen weer open, ben je er niet meer.
Die leegte sloopt mij nog elke dag.
Deze herinnering, een schim van het moment.
Ik hoef maar iets van je te herkennen en het is gewoon echt alsof je weer even bij mij bent.
En waar jij nu ook bent: Ik kan je zien, horen, ruiken.
Ik voel je op ieder moment.
Ik hoop dat er snel All sensible words tegen je gezegd worden door All sensible hearts en dat het er voor zorgt dat wij heel dichtbij elkaar zijn.
Ik mis je elke dag, kleine meid!
0 reacties