Alles blijft hetzelfde

Ik haat verkiezingen. Ik haat de verkiezingstijd. Ik heb een gloeiende hekel aan verkiezingsretoriek. Maar ik ben dol op de democratie, zoals wij die met zijn allen ‘vorm’ aan hebben gegeven.
Jammer dat tijdens de tijd voor de verkiezingsdatum de dames en heren politici zieltjes proberen te winnen op alle mogelijke manieren liegen en bedriegen. Beloften doen waarvan ze nu al weten dat ze die nimmer waar kunnen maken.
In economische zware tijden, zoals nu, kunnen de dames en heren ‘politici’ roepen wat ze willen, maar het is simpel: de economie regeert. En Brussel. Nederland is nu eenmaal onderdeel van Europa, daar hebben we met zijn allen ‘toen’ voor gekozen.
Laat de dames en heren ‘politici’ eerlijk zijn. Wees eerlijk en zeg: ik zit voor mezelf in de Tweede Kamer, ik hoop op een leuk baantje na mijn dagen op het blauwe stoeltje.
Hoeveel beloften zijn uitgevoerd sinds de laatste verkiezingen. Ergo, welke ‘breekpunten’ blijken geen breekpunten meer te zijn? Teveel.

De opiniepeilers, de stemwijzers wakkeren het vuurtje aan. De SP mag dan wel nu op 49 zetels staan, virtueel, maar als het rode puntje bij het papier komt (of de vinger bij de kiesknop), dan blijven ze met 15 zetels achter. History repeats itself, om maar in Roemers’ favoriete nederengels te blijven. Of is ‘we have to row with the peddles we have’ een betere omschrijving?
Het gaat niet om één partij. Niet de partij van de man met gebleekte haarkuif en de populistische kreten. Wat roept Samsom? Tienduizend mensen in de zorg erbij? Waar haalt hij die vandaan? En, wie gaat dat betalen? Of verwacht ADHDiederikje dat ‘we’ voor 3 euro per uur gaan ‘zorgen’.

Zo heeft elke partij wel hoofdpijnveroorzakende punten. Uit al die luchtballonnetjes blijkt dat de ‘politici’ de verbinding met de samenleving allang verloren zijn. En proberen ze die te herstellen? Niet door exclusief de verkiezingsdebatten op televisie te houden. De televisie heeft al heel veel jaren meer dan één zender en de keuze is zo groot dat de kijker snel afhaakt. Liever GTST, TVOH of ‘Mijn Huis Is Een Bouwval’, dan de luchtbellen van Pechtold, Roemer, Rutte, Samsom, Buma. En ach Rutte, communicator in hart en nieren: het is om het even welke partij hij leidt: hij weet als geen ander de boodschap over te brengen.

De onkunde van de ‘politici’ is pijnlijk naar boven gekomen in de laatste chaos rond de ‘langstudeerboete’ perikelen.
Is er een alternatief? Het alternatief is dat de heren en dames ‘politici’ klip en klaar zeggen dat ‘zij’ niets te vertellen hebben, maar dat veel geregeld wordt vanuit Brussel en de ambtenaren op de departementen. Zij zetten de grote lijnen uit. De minister is de coach van het team en laat iedereen optimaal presteren.
De Tweede Kamer zijn de 15 miljoen Nederlanders die het team controleren. De Tweede Kamer mag af en toe een kleine wijziging (lees wet) aanbrengen en doorvoeren. Nederland is al heel lang niet meer het centrum van een universum.
Als het ooit economisch beter gaat zijn er wel mogelijkheden om binnen de lijnen de eigen idealen te verwezenlijken, of ze nu van de liberalen, christen-democraten, socialisten en andere stromingen zijn.

Zolang de mensen op wie wij onze dure stem mogen uitbrengen niet echt zeggen waar het op staat blijven degenen die de moeite nemen om hun stem uit te brengen teleurgesteld achter. Teleurgesteld in de politiek, in het land, in de mannen en vrouwen die hen vertegenwoordigen in Den Haag, Brussel, Straatsburg, New York. En ja, dan is een ‘kiezersopstand’ niet ondenkbaar.

Giuseppe Tomasi di Lampedusa schrijft het al in zijn beroemde roman ‘Il Gattopardo’: ,,Alles moet veranderen, opdat alles hetzelfde blijft.’’ Dit betreft dan wel Italië, maar kan net zo goed Nederland zijn.

Er komt een moment dat iedereen het zat is.