Alsof er niets gebeurt

Het is donderdag. Ik breek voor één keer met de egocentrische sleur in mijn leven en vraag me een seconde lang af waar de meerderheid van de mensheid zich nu mee bezighoudt. Zelf heb ik net een half uur achter mijn wegloophond lopen zoeken. Met zomersblauw kleedje, geen schoenen en wanhopige blik trok ik op pad en zelfs de buurvrouw die me een half jaar geleden op de hoek van de straat bijna ramde met haar [i]eightiesfietsje[/i] keek me diepwenkbrauwenfronsend aan. Van haar weet ik dat ze nu haar ramen aan het lappen is; dat doet ze immers zo’n twintig keer per week. Winter én zomer. De buurman gilt met dezelfde frequentie om zijn driejarig voetballerszoontje, Loewies. Of zoiets.

Nostalgie drupt als zomerse zwembadwaterdruppels in mijn hoofd als ik denk aan grootvaders die nu pannekoeken bakken, stoere jongens die de jacht op langpootmuggen inzetten en kleine Mega Mindy-meisjes die trampoline springen naar de hemel.

Vannacht droomde ik dat niet alleen ik maar met mij de gehele Vlaamse gemeenschap mij onweerstaanbaar geniaal vond. Mijn jurkje rook naar uitgewreven zonnecrème. Ik sliep in een vers opgemaakt bed waarvan de geur mij deed denken aan een liedje van Daan, So go ahead and ex me. Het lijkt me onbeschrijfelijk leuk om halsoverkop ge-ext te worden, denk ik dan. Na een seksloze tijd/strijd verzinkt [i]Dumpbink69[/i] gegarandeerd in een waarom-heb-ik-d’r-gedumpt-gevoel en bovendien wordt je uit vermeende zieligheid snel weer geïntroduceerd op de relatiemarkt. Met een beetje geluk geniet je zelfs van het ‘1 + 2 gratis’ tarief!

Overdag denk ik gelukkig na over meer maatschappelijk verantwoorde zaken. Vlaamse onafhankelijkheid. Tijdelijke pleegkindjes. Afvallende bladeren. Gallen. Swedish designer drugs. Pizza Hawaï met een overdaad aan ananas. Blasfemie. Literaire analfabeten die mij de Genadeloze [i]Konigin van De Briljanthijt [/i] noemen. Op wolkjesdonderende donderdagen kan ik slechts denken aan hoé graag ik een lege brievenbus zou willen kussen in de hoop dat haar intellect zich gaat aanbieden als een tot sneeuwbalgooiend uitnodigend pakje wintersneeuw.

Liever noem ik mezelf een ergerende sprookjesprinses, synoniem van de generatie meiden vóór het Mega Mindytijdperk. De laatste tijd kan het opkomende Mega Toby tijdperk me steeds minder bekoren. Overdag speelt de zon een gevaarlijk kleurrijk spelletje met mijn huid en terwijl ik dit schrijf banen waterdruppels zich een weg over mijn raam, al waren ze ratten in een 2009 – Skinnerbox, alter ego van De Realiteit.
Jaarlijks verplicht plezier als familiebarbecue’s en logeerpartijtjes bij [i]tantie[/i], overwintert en waait de zomer binnen. Al wasmandenstrijkend ga ik op zoek naar een door de familie gesponsorde Hillfigah-outfit. Kwali-tijdskleding geeft hen een opmerkelijk ‘nuttig’ investeringsgevoel en als ik achteraf in een familieboekje opduik, kan mij tenminste geen gebrek aan [i]Tommymeelopersstyle[/i] verweten worden.

Ik schrijf en blijf schrijven tot mijn pen alleen maar lege woorden schrijft.