American Pie

Met een brede kwast gooit hij wijdbeens zijn streken op het witte doek. Spetterend schreeuwt de verf om meer. Een grote leegte wil gevuld worden. Angstig blikt de dader in de ogen van zijn metgezellen. Wat nu? Hij wil van geen kookles weten, maar vreest zijn meesters.
Vincent, Joseph, Marcel, ze kijken elkaar vertwijfeld aan. Welk antwoord moeten zij Jackson geven? Kleur bekennen zit er voorlopig niet in. Daarvoor is er al te veel en te vaak aangekliederd. Modelkunstenaars die zich meer dan eens aan de ezel hebben gestoten. Nee, een antwoord zwart op wit zit er deze sessie niet in.

Jackson is de twijfel langzamerhand beu. “Jongens jullie laten me geen keus. Ik ben niet bang voor blauw geel of rood.” Met een brede glimlach grijpt hij drie spuitbussen. Vincent ziet ineens grijs. Joseph verslikt zich in een stukje citroen en Marcel, die veegt wat broodkruimels bij elkaar. De sterren van het bekladde doek staan erbij alsof ze een pijp zien roken. Of is het geen pijp?

“’Weet je wat wij moeten doen?” roept Joseph tegen zijn kompanen. “Wij moeten het ruimer zien. De lucht is de grens! Wat is jullie oordeel?” Tja, Vincent die van oordelen alles wist kon dat van die grens en zo wel beamen. Toch krabde hij van twijfel nog eens achter zijn oor en stootte Marcel prompt in z’n zij. “Hee, Marcel jij bent toch specialist in grensgevallen, jij bent toch van d’n Belgique, wat vindt jij er eigenlijk van?”

“Awel zunne, ik ben het niet eens met d’n Joseph. Hij ziet die luchtgrens als Leitmotiv en ik zie daar helemaal geen brood in. Het is allemaal gebakken lucht. Veel liever bak ik zoete broodjes of beter nog een American Pie. Yes, that will do, Jackson bake us or spritz uns an American Pie, behind your Jaypan Fan.”

“Miljaar nog an toe zeg! En wat willen de mannen er bij drinken? Whisky en wijn?” Zei Jackson in gebroken Vlaams. “Ik heb liever aardappelen!” Probeerde Vincent nog. Misschien dat de anderen dat nooit hebben begrepen! Bij Marcel begon zijn franc te vallen. “Oké, voor Vinz absinth, für Joseph ein Bier und etwas Sauerkraut, voor mij unne Tripel en ik geef Jackson zijn Daniel’s en dan geven we van patat.”

Jackson polkte nog wat zenuwachtig aan zijn neus voordat hij in z’n eerste spuitbus kneep. En voilà. De eerste druppel deed bij Marcel zijn bloed koken. Hij deed zijn overall naar beneden en liet zijn eieren en bleke Belgische kadetjes zien. “Je weet waar je die protkunst van jullie kunt steken? Waar de zonnebloemen niet groeien! En durf dát maar eens aan je broer te schrijven!” Daarbij keek hij met een schuin oog naar Vincent die zo rood werd als een tomaat.

Zonder blikken of blozen duwde Jackson de blauwe spuitbus omgekeerd in het zwarte gat van Broodthaers. Echter niet voordat Joseph er een stevige dot vet op had gesmeerd. Marcel danste vervolgens van schrik spontaan de horlepiep. Blauwe druppels spatten op het witte doek uiteen, met welhaast Mondriaanse precisie. “Mais ceci c’est ne pas une horlepiep, ceci c’est une dripping, merveilleuse !!!” riep Marcel blij.

Vincent was intussen naar de keuken gelopen en rommelde wat in de lade met bestek. Hij vond het wel welletjes. Hier is geen eer aan te behalen. Ze begrijpen het toch niet. Misschien zullen ze het wel nooit begrijpen. Wie niet luisteren wil moet maar voelen, dacht Vincent. Hij griste boos de flessenlikker uit de lade en nam voor de zekerheid ook een pannenlap mee.

“Nou Marcelleke, laat uw broekske nu nog maar eens zakken?” Met behulp van de flessenlikker barbariseerde Vincent de bruine gouache op het tableau van de inmiddels droge en saaie spuittextuur. Een niet onaardig tafereeltje ontspon zich voor de ogen van de kunstgroep. Een landelijk kerkje met een pastoor, wat nonnen en een kruis. The big four of the Artistic Church konden hun vreugde amper bedwingen en doopten hun magisch realistisch plastiekske onmiddellijk om tot pièce de résistance du 21e siècle met de waanzinnige titel: Hello, hello, mister American Pie.

[i]Co-column geschreven door LouisP en Mien [/i]