Amor(e)

Soms haalt Amor rare streken uit. Dan schiet hij zijn pijlen op mensen die eigenlijk niet bij elkaar passen. Of eigenlijk niet bij elkaar mógen passen. Huidkleur, geslacht, geloof, rang of stand; er zijn honderd-en-één onredelijkheden waarbij liefde verboden wordt. En dat is van alle tijden. Ruim vijftig jaar geleden draaide Amor, tijdens een dorpsfeest, overuren. Het wemelde daar van de jongelui en hij richtte één van zijn pijlen op een knappe donkerharige jongeman met diepbruine ogen en een vrolijke krullenbol met stralende blauwe kijkers. ,,Die passen perfect bij elkaar” schaterde hij, en vloog weg.

Maar daar dacht haar familie heel anders over, want de jongeman deugde niet. Niet dat hij teveel dronk, iets had gepikt of een moord had gepleegd. Het was veel erger. Hij was gereformeerd! En een keurig katholiek meisje diende met een roomse man te trouwen. Jong of oud, dat maakte niet, als hij maar een kruisje sloeg. Dus sloegen zij haar met de kreet: ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’ om de oren. En vervolgens werd zij ‘voor haar eigen bestwil’ opgesloten op zolder. En de hele familie bad rozenkransjes in de hoop dat de Heilige Maagd het liefdesvuurtje zou blussen.

Maar de Heilige Maagd had heel andere plannen. Die stookte het vuurtje verder op en fluisterde dat ze elke avond naar buiten moest kijken. Want als de klok van de katholieke kerk acht uur sloeg dan fietste haar grote liefde voorbij. En als zij op haar tenen ging staan dan kon zij hem vanuit het zolderraampje zien. Eerst zag zij het gele licht van zijn koplamp, daarna een zwarte schim, gevolgd door het rode achterlichtje dat steeds kleiner werd. Dan telde ze langzaam tot tien. Dat was precies de tijd dat hij nodig had om te keren. En weer straalde het licht van zijn koplamp haar tegemoet en met een kloppend hart zag ze het rode achterlichtje in de verte verdwijnen.Van oktober tot maart, zes maanden lang, fietste hij dagelijks elf kilometer heen en terug. Als dat geen liefde was! Precies op haar eenentwintigste verjaardag pakte zij haar biezen. En terwijl de koeien nog met hun poten in de ochtendnevel stonden, wachtte zij op de bus die haar naar de man van haar dromen zou brengen. Haar enige bezittingen ‘twee onderbroeken en tien gulden’ pasten precies in haar jaszak.

En in mei 1954 trouwden ze voor het kantongerecht. En dat is deze maand precies vijftig jaar geleden. Inmiddels zijn ze twee dochters, twee schoonzoons, drie kleinzonen en een aanstormende kleinzoonschoondochter rijker. En wij ‘mijn zus en ik’ hebben nooit een duivel op het kussen van onze vader en moeder kunnen ontdekken. Dáár stak Amor een ‘pijltje’ voor.

Li