Andere wereld

Soms als ik de krant lees, besef ik mij ineens hoe goed ik het hier heb. Ik leef in een moderne wereld waar alles mogelijk is. Of heel veel in ieder geval. Als ik zo de berichten uit minder gestelde landen lees, heb ik het hier ontzettend goed.
In India is onlangs een meisje vermoord door haar moeder omdat ze graag naar school wilde. En dan bestaat hier de term ‘spijbelen’… Een ambitieus meisje dat goed kon leren, moest het leven laten omdat ze graag wílde leren. Als zij de mogelijkheden had gehad om een opleiding te doen, had ze een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij. Dat was misschien een heel klein stapje geweest richting een goede toekomst in haar land. In Egypte is een week of twee geleden een meisje van twaalf overleden nadat zij besneden was. Dat is toch om niet goed van te worden? In India heeft een man vier jaar gelogen door te zeggen dat hij weduwnaar was terwijl hij in werkelijkheid zijn vrouw had verkocht voor 100.000 roepi, dat is omgerekend €1800. In wat voor wereld leven die mensen? Is dat dezelfde wereld als waar ik in leef? Mensen, mensen, het is 2007! Ook in Egypte en India. Die mensen leven daar middeleeuws. Die schrikken zich rot als ze hier komen. Mobieltjes, internet, auto’s, koeien (ja, en ze worden nog opgegeten ook!), huisdieren, emancipatie, mensenrechten, moet ik nog verder gaan?

De wereld waar zij in leven is een heel andere dan deze. Ik, als vrouw, had het daar heel moeilijk gehad. Bij de geboorte baalde iedereen al dat ik een meisje was. Gelukkig ben ik niet gelijk in een put gegooid. Toen ik tien was werd ik besneden en goed dichtgenaaid want stel je voor dat ik ooit zou genieten van sex. Dat was niet voor een vrouw, alleen voor een man. Tegen de tijd dat ik genezen was werd ik op twaalf-jarige leeftijd uitgehuwelijkt aan een oude vent die ik nooit eerder had gezien. Ik had geen rechten. Ik moest doen wat van mij verwacht werd. Ik had geen keus. Ik mocht bijna niet naar buiten, ik mocht alleen maar koken. Ik bedacht mijzelf dat ik dit leven niet wilde. Ik wilde vrij zijn. Ik besloot dat ik mijn man ging verlaten. Iets wat niet gebruikelijk is in deze wereld. Ik vertelde mijn man dat ik bij hem weg ging. Enige tijd later stond ik op een open vlakte met om mij heen alle mensen van het dorp. Iedereen schold me uit. Ik weet wat er gaat gebeuren. Toen ik wilde vluchten voelde ik een harde, doffe klap tegen mijn hoofd. Ik zag een bebloede steen op de grond vallen… Daarna werd alles zwart om mij heen. Steniging is ook geen nieuws meer in die landen.

Dan heb ik het hier toch goed. Ik ben met veel liefde door mijn ouders opgevoed. Ik ben in Nederland verplicht om naar school te gaan. Ik heb mijn eigen man uitgezocht. Ik werk , ik ben geëmancipeerd. Ik ben onafhankelijk. Ik ben zelfstandig.
Ik ben dankbaar dat ik hier geboren ben, het is dan wel een koud land waar ook zeker wel minder positieve dingen in te vinden zijn, maar ik vind niet dat ik mag klagen. Dat zouden meer mensen zich eens moeten bedenken. Mensen kunnen hier al zeuren om de files op de wegen of over de rij wachtenden bij het postkantoor. Wij hebben in de supermarkt de keus uit ik-weet-niet-hoe-veel soorten producten. We hebben zelfs alles gekoeld!

Nee, wij mogen niet klagen.