Apotheek

Laatst dacht ik een keer handig te zijn door dingen te combineren. Ik moest medicijnen halen bij de apotheek. Deze was een straatje verwijderd van mijn postwijk, en omdat de posttijd nog lang niet op was, besloot ik deze omweg te maken, mijn arm vol post. Er waren maar twee wachtenden voor me. Maar het oudere echtpaar dat aan de beurt was, moest ofwel iets bijzonder ingewikkelds hebben, ofwel was heel traag van begrip of beide. In ieder geval, het duurde en duurde, terwijl de apothekersassistente uitgebreide verhandelingen over één of ander medicijn gaf.
“Heeft u misschien ook………….?”
“Ja, we hebben hier…….. Wacht, ik loop wel even met u mee.”

Vol ontzag keek ik naar wat er vanachter de balie tevoorschijn kwam. Formaat nijlpaard of zo mogelijk nog een maatje meer. Met schommelende derrièrus maximus zette het zich in beweging, richting medicijnrek , gevolgd door de twee schuifelende oudere medemensen.
Er kwam nog iemand binnen. Het was iemand met meer inschattingsvermogen van de situatie dan ik, want hij plofte gelijk neer op een bankje en maakte het zich makkelijk. Ik bleef echter tegen beter weten in optimistisch overeind om snel naar de balie te kunnen sprinten als het mijn beurt was.

Ondertussen ging de verhandeling tussen assistente en klanten over de medicijnen maar door.
“Maar dan hebben we ook nog……….. Ik zal eens even voor u kijken.”
Even?
Er kwam weer beweging in de kolos, met de waarschijnlijke bedoeling zich naar de andere kant van de apotheek te verplaatsen, waar ook een rek vol medicijnen stond. In de tijd die ze daar voor nodig had, zou ik een halve postwijk kunnen lopen. Met lijdzame blik keek ik naar de meneer die nog voor mij aan de beurt was en ook hij stond met hulpeloze blik het tafereel gade te slaan. De post in mijn armen werd zwaarder en de rij achter ons langer.

Het onderonsje zette zich voort bij het andere rek.
“………………….en dan kan ik ook nog eens kijken of we hiernaast………..”
Neeeeeee!!! De deur naar “hiernaast” was wel erg ver weg. Dit zou nog veel meer van mijn kostbare tijd gaan kosten. Zou een peperkorrel in haar r….. eh, een plek waar het heel donker is, misschien helpen? Maar afgezien van het feit dat het me een onsmakelijke bezigheid leek om die peperkorrel daar te doen belanden, had ik ook geen peper in de buurt. Dus ik zou me in mijn lot moeten schikken. En na een tijd die wel eeuwig en drie dagen leek te duren, was de schommel in het “hiernaast” verdwenen.

Ik probeerde in de tussentijd een andere assistente die aan een buro zat te werken, door telepathie zover te krijgen dat ze zou komen helpen. En het werkte!!
Of zou het niet aan mijn telepathie gelegen hebben, maar aan het feit dat ze onze trieste gezichten niet meer kon aanzien?
Of ze had gewoon haar burowerk beëindigd. Maar in ieder geval kwam aan ons lijden een eind. De meneer voor mij was snel geholpen en toen kon ik naar voren stappen, de post nog steeds in mijn armen geklemd.

Deze tweede assistente was niet zo royaal geproportioneerd als die eerste, maar wel minstens zo angstaanjagend van dichtbij. Met begerige, uitpuilende ogen keek ze naar mijn post. Beschermend klemde ik mijn armen er nog wat strakker omheen. Nee, die is niet voor hier. Mijn collega bezorger heeft jullie post bij de ingang op een tafel gedeponeerd, ik heb hem zien liggen.

Door al het gedoe was ik bijna vergeten wat ik kwam doen, maar na even diep in mijn geheugen gegraven te hebben, wist ik weer hoe ik heette en kon ik mijn medicijnen ontvangen. Opgelucht snelde ik naar de uitgang, om als toetje nog eens opgehouden te worden door het bejaarde paar, dat hun apotheek-uitstapje erop had zitten en geïnspireerd was door het tempo van de schommel.

En ja, het is me wonder boven wonder nog gelukt om de post op tijd weg te werken.