Arm moe (2)

Zo boeiend is het niet, als iemand zijn therapieën van zich af ratelt zonder dat je erom gevraagd hebt. Wil je het ‘Privé-gepeupel’ dat je bij de kapper in je handen gedrukt krijgt ook hier beleven, lees dan vooral door. Het gaat niet over het wel en de weeën van Bekende Nederlanders. Je lift mee op de therapeutische weg van mijn rsi-arm en mij. Het begon met rechtop-en-neer fysiotherapie. De napijn was nog erger dan de behandeling zelf. Innerlijk en uiterlijk trokken het niet meer; van binnen krijste mijn schouder het uit als een huilbaby en aan de buitenkant verschenen irritante eczeemplekken. Ik bleek allergisch voor de massageolie.

Als tweede kwam een reïntegratietraject aan bod, gekoppeld aan een psychologe.
Mij was voorgespiegeld dat de manier waarop ik mijn lijf belast een psychologische oorzaak kon hebben. Enthousiast als ik ben, ging ik dit gekoppelde traject in. Had ik mijn aversie tegen koppelen maar als raadgever gebruikt…
De psychologe deed een intake ‘zoals het hoort’. Mijn kinder- jeugd- gezins- en relatietijd ontmaagdden binnen een uurtje haar witte schrijfblok met rood snelschrift. Nog net niet handenwrijvend hoorde zij alles aan, zichzelf rijk rekenend met een reeks consulten. Deze academica wilde mij laten geloven dat mijn klachten veroorzaakt konden zijn, doordat mijn opa geen ronde hoeken in zijn box heeft gehad. Vanaf het moment dat ik de psycholoog spiegelde, was ik klaar met haar en zij rijp voor een paar sessies met een ‘fuckgenoot’.

Het fysieke gedeelte van dit traject bestond uit een soort fitness. Eigenlijk bedoeld voor mensen die bang zijn om te bewegen en hun lijf te belasten. Ik doe eerder teveel dan te weinig aan sport, fitness was voor mijn uitgeputte lijf funestness. Elke keer moest ik zwaarder trekken en duwen aan gewichten en hoewel ik aankaartte dat het meer pijn veroorzaakte dan verbetering opleverde, kreeg ik het advies om door te gaan en niet de pijn als raadgever te gebruiken. Uiteindelijk verrekte ik mijn schouder tijdens een oefening zo erg, dat ik klachtentechnisch gezien wekenlang teruggeworpen werd. De bedrijfsarts gaf mij gelukkig vrijstelling voor de laatste vijf sessies.

Tussen deze therapieën door lag ik vaak in het water. Zwemmen heeft mijn hart gestolen, maar mijn haarkleur en toch al geïrriteerde huid verslonden. Het is ontzettend goed voor mijn schouder en de rest van mijn lijf. Onder mijn kleren draag ik de kleuren van de Zwitserse vlag vol trots. De zojuist geblondeerde piekharen op mijn hoofd transformeerden al snel in pisgeel. Ik maakte mijzelf wijs dat het oorzaak chloor was en niet de lichaamseigen sappen van rondspartelende baby’s, incontinente bejaarden en sportieve zwemmers die gewoon de tijd niet nemen om naar het toilet te gaan.

Verder gaf ik mij op aanraden van de fysiotherapeut op voor tennisles. Helemaal mijn ding, maar net zo gaaf als duur. Slaan lukt mij al aardig, maar mijn maatje loopt zijn ballen uit zijn broek omdat ik nog niet goed kan plaatsen. Hopelijk krijg ik gauw de kracht om mijn racket pijnvrij vast te houden. Het is vreemd, maar de greep om mijn racket is pijnlijker dan de slag. Leuke bijkomstigheid is dat ballen rapen perfect is voor mijn billen!

Autogene therapie is de volgende in de rij. Dit heeft geen raakvlak met de therapieën die ik doorlopen heb, maar wel genoeg naam om hem onder het budget voor fysiotherapie te stoppen. Aangezien ik onbeperkt ben verzekerd, houd ik zo geld over om de pisgele haarkleur bijna wekelijks in ‘poepbruin-met-bietjes’ te verven.

Autogene therapie is een westerse ontspanningstherapie die in klein groepsverband wordt gegeven. De juf vertelde mij tijdens de intake eerlijk dat het mijn klachten niet zal verhelpen, maar de weg naar ontspanning zal openen. Je hersenen worden opnieuw geprogrammeerd en leren je lijf om gegeven seintjes op te pakken en te vertalen naar rust, ontspanning.
Stel dat het niet zou lukken, hé, wie wil er níet op een comfortabele matras liggen en lief toegesproken worden? De juf is een fijn, goed mens. Zij klopt gewoon. Waarschijnlijk had haar opa wel ronde hoeken in zijn box.

Ik, en ontspannen in een groepje met andere mensen? Nooit had ik gedacht dat ik dat zou kunnen. Toch lukt het erg goed, alleen, mijn darmen ontspannen driftig mee. Rommelend en borrelend, piepend zelfs, lijken zij via de kortste weg naar de uitgang te willen ontluchten. Zie je het voor je, ontspanningstherapie met samengeknepen billen en ingehouden adem?

De laatste in de rij is Ron. Via-via kwam ik bij hem terecht. Ron is een man uit Den Haag die een soort van drukpuntmassage doet. Hij is enig in zijn soort, kost twee tienen per keer en zegt mij met vijf behandelingen klachtenvrij te hebben, èn te houden. Ik ben nu twee keer bij hem geweest en het gaat al zoveel beter. Argwaan slinkt, hoop krijgt ruimte.

De behandeling gebeurt in de woonkamer, met kleren aan, op een krukje. Er staat een waanzinnig grote LCD-tv aan, afgestemd op MTV. Dat ding is er, en stoort mij, zodra ik binnenkom. Neem ik plaats op het krukje, dan lijkt dat onding met al zijn drukdoenerij volledig weggezapt. Ron lijkt mij mee te nemen in een ongekend vacuüm van heling. Ik kan het niet verklaren, maar mijn lijf doet dat wel. De pijn is er nog, maar ebt zich stabiel een weg naar buiten, weg van mij.