Assertief oudje

Soms staat een mens perplex. Dat overkwam me gisteren aan het station. Ik heb net afscheid genomen van een collega die de trein neemt. Als ik wil wegrijden, tikt een bejaarde dame op de autoruit. ”Rijdt U soms die kant uit?” Ze wijst naar de richting die ik níet uit moet. ”Nee, mevrouw”, zeg ik. ”Het spijt me, ik moet de andere kant uit.” Ze is duidelijk teleurgesteld. ”Daar moet ik niet zijn. Ik woon die kant op.” Tja, denk ik in eerste instantie, pech voor u. Tot mijn verbazing geeft ze het niet op. ”Maar U kunt ook de andere kant uitrijden en mij thuis afzetten.” Ik sta perplex van zoveel assertiviteit. Eigenlijk wil ik zeggen: ‘Sorry, dat gaat niet’. Eigenlijk wil ik wegrijden, maar iets houdt mij tegen. Is het mijn respect voor ouderen? Of is het haar directheid? Dit soort lef verwacht ik van een jongere die per se een lift wil versieren, niet van een dame dik in de zeventig.

”Het heeft hard geregend, ik ben door en door nat, kijk maar naar mijn haar…” Ze wijst naar haar korte, grijze krullen. ”Door de regen heb ik de bus gemist. En ik heb het koud.” Dat geeft de doorslag. Ik laat toch geen bejaarde in de kou staan! ”Stap maar in, mevrouw”, hoor ik mezelf zeggen. ”Ik breng u naar huis.” Ze opent het portier en gaat zitten. ”Dank u, jongman. Kijk, daar moet ge draaien.” Ik probeer me op het verkeer te concentreren, maar zij blijft maar praten. ”Die nattigheid is niet goed voor mijn botten. Ik was met een vriendin en we zijn naar de stad geweest. Ze heeft pas een ander hondje in huis, een braaf beestje hoor. Maar nog niet helemaal zindelijk…… ”

Ze praat zoveel dat we de straat missen die naar haar huis leidt. ”Oei, ge had daar moeten indraaien. Nu moet ge terugkeren”, zegt ze. Maar intussen rijden we op een vierbaansweg waar ik niet mag omkeren. Ach, een kilometer meer of minder maakt niets uit. Ik onderga alles met de glimlach. Ik doe het voor haar botten en haar kapsel dat ze dringend weer in model wil brengen.
Een paar kilometer later parkeer ik voor haar huis. ”Kom jongen, da´k U nen dikke kus geef”, zegt ze. ”Het ene plezier is het andere waard. Wilt ge soms een taske koffie?” Ik maak mij ervan af met de smoes; ” Heel vriendelijk dat U het aanbied, maar eigenlijk heb ik nog een afspraak.” “Een andere keer misschien.” Ik knik bevestigend “Een andere keer misschien.”

Terwijl ik haar natte klapzoen afveeg stapt ze uit. Op de stoep draait zij zich even om en zwaait “tot ziens”. Automatisch zwaai ik terug. Heel even moet ik aan mijn oma denken en krijg een warm gevoel van binnen.