Atefeh was zestien jaar oud, afkomstig uit de stad Neka in het noorden van Iran. Ze stond bekend als een levendig en intelligent meisje, maar na de dood van haar moeder raakte ze in geestesnood en werd ze meedere malen gediagnostiseerd tot diverse geestesziektes. Behalve haar aan heroine verslaafde vader en broer was er niemand meer om voor haar te zorgen en Atefeh stond er zo goed als alleen voor. Zoals zovele Iranese meisjes werd ook Atefeh verleid door een oudere man. Gezien de druk die hij op haar uitoefende kon ze niet anders dan toe te geven aan zijn constante verleiding. Hij was groter, hij was sterker en bovendien had hij meer macht en aanzien dan zij ooit als vrouw zou kunnen krijgen. Ze gaf zich aan hem over en deed wat hij van haar verlangde. Hij zou een vrouw van haar maken, althans, dat was wat hij zei.
Op een kwade dag, terwijl Atefeh naakt onder het lichaam van de man lag bleek er ongemerkt iemand zijn huis binnen te zijn gekomen. Geschrokken duwde de man haar van zich af en begon haar uit te maken voor alles wat duivels en onrein was. Atefeh was een slet, een goedkope hoer, bezoedeld door de zonde van onkuisheid. In tranen stond Atefeh op en reikte naar haar kleding. Maar de indringer, die de buurman van de man bleek te zijn, greep haar stevig vast en maande haar om met hem mee te komen. Naakt stelde hij haar ten toon in de stad waar Atefeh haar onfortuinlijke leven doorbracht. Ze was het afschrikwekkende voorbeeld voor alle andere meisjes, maar alleen een openbare vernedering –het naakt in een stad staan waar velen elkaar kenden – was niet voldoende als straf voor het onschuldige meisje.
Atefeh’s zaak werd voorgelegd aan de rechtbank waar ze de kans kreeg om zichzelf te verweren. Hevig geëmotioneerd vertelde ze hoe ze al meerdere malen gedwongen werd tot geslachtsgemeenschap. Maar de rechters waren onverbiddelijk en haar tranen maakten geen enkele indruk. In een opwelling van woede ontdeed Atefeh zich van haar chador en schreeuwde naar de lokale geestelijke (en rechter), dat het zijn taak was om de verkrachter te straffen en niet haar. Dit maakte de rechter zo furieus dat hij besloot om persoonlijk haar zaak te evalueren. In nog geen drie maanden tijd kreeg hij groen licht van het hooggerechtshof van de Islamitische Republiek van Iran voor haar executie met als officiele aantijging: “het begaan van wandaden die onverenigbaar zijn met kuisheid”. Op zestien september 2004 werd Atefeh naar de galg op het plein van Neka geleid.
Voor de tweede maal werd Atefeh gebruikt als afschrikwekkend voorbeeld en voor de tweede maal stond ze oog in oog met de rechter die haar had veroordeeld. De veroordeling alleen had hem blijkbaar nog niet genoeg voldoening gegeven. Zijn afkeer en woede jegens haar was zo sterk dat hij met eigen handen de strop om de hals van het jonge meisje haalde om grijnzend de opdracht aan de kraan operator te geven om Atefeh’s lichaam urenlang te laten hangen. Atefeh’s dood zou pas echt zinvol zijn als haar levenloze lichaam op het netvlies van ieder meisje uit de stad stond gebrand.
Nog steeds worden er kinderen geëxecuteerd in Iran. Op 19 januari 2005 voerden Iranese autoriteiten de executie uit van Iman Farokhi voor een misdaad die hij beging toen hij 17 jaar was. Diezelfde dag verklaarde een Iraanse regeringsdelegatie in Genève dat Iran geen kinderen onder de leeftijd van 18 ter dood veroordeeld. De Regering van Iran heeft al vaak verklaard dat het geen kinderovertreders executeert, maar de feiten vertellen een ander verhaal. Het is tijd voor Iran om zijn internationale beloften waar te maken en om de executies van minderjarigen te stoppen.
Het is tijd dat zowel Atefeh’s als Iman’s dood betekenis krijgen en dat de kindermoord in Iran wordt gestopt.
*De geschiedenis van Atefeh is deels fictief en berust deels op feiten. Haar dossier is tot de dag van vandaag nog steeds niet in de openbaarheid gebracht*
*Volgens de Iraanse wet kunnen meisjes vanaf 9 en jongens vanaf 15 worden geexecuteerd wegens daden tegen de kuisheid*
Bronvermelding: Amnesy international
Irannl communicate
24 reacties
WritersBlocq · 3 februari 2006 op 08:48
Hoy Troy,
Wat goed dat je dit afgrijselijke, trieste verhaal in de openbaarheid brengt. Een knap staaltje schrijfwerk.
Over ruim een week ga ik het nog eens goed lezen, nu ben ik bijna met mijn hoofd in de wolken 😉
Groetje, Pauline.
Bakema_NL · 3 februari 2006 op 09:10
En toch zal hier massaal geprotesteerd en gebekvecht worden mocht een Amerika dat land binnenvallen. Natuurlijk zitten daar andere belangen aan vast, maar als en passant dit soort idioterie wellicht aangepakt kan worden heb ik er al een stuk minder moeite mee.
Outsider · 3 februari 2006 op 10:06
De reactie van Bakema is mij uit het hart gegrepen. Men kankert altijd maar op Amerika en de ‘idioot’ en ‘moordenaar’ George Bush, maar hier ziet men weer eens een goede reden waarom de Amerikaansee bemoeienis met dergelijke achterlijke kutlanden echt niet voor niks is.
Goed verhaal, Troy.
Eddy Kielema · 3 februari 2006 op 10:37
Indrukwekkende column.
Dees · 3 februari 2006 op 10:47
Mooi en betrokken geschreven Troy! Gruwelijk. Zeker als vrouw, als je je indenkt dat je net zo goed elders geboren had kunnen zijn, dat je puur op je geslacht veroordeeld wordt, dat je op geen enkele wijze vrij was geweest
—-
@Bakema, ergens ben ik het vaag, intuïtief met je eens, alleen als je een stapje verder denkt is het wel ‘jammer’ dat tijdens die interventies kinderen vaak op even zo gruwelijke wijze omkomen. [i]Collateral damage[/i], heet dat, nietwaar…
senahponex · 3 februari 2006 op 10:48
Troy, een indrukwekkend en meeslepend relaas van helaas zaken die plaats vinden in deze wereld.
En kijk om je heen en zie hoe sommige van deze imams reageren over spotprenten en het geschreven woord, ook daar willen ze mensen (en als het kan hele volken) voor terecht stellen.
Aanslagen plegen helaas met geweld laten ze een schrijf machine nemen en met 300 aanslagen per minuut hun gelijk halen.
😥
Nana · 3 februari 2006 op 11:21
😡 Ik kan zo kwaad worden als ik zoiets lees! Zeer goed geschreven dus.
*In de katholieke bijbel kun je een verhaal lezen over Bathseba en de ouderlingen. Toen kwam God de vrouw nog redden…
Bijzonder is dat dit verhaal niet in de protestantse bijbel te lezen is.
Rembrandt heeft n.a.v. dit verhaal een mooi schilderij gemaakt. Titiaan heeft haar zo uitdagend afgebeeld, dat je je als toeschouwer bijna medeplichtig voelt!
KingArthur · 3 februari 2006 op 12:39
Goed dat je zo’n verhaal onder de aandacht brengt en walgelijk dat er samenlevingen zijn die drijven op angstinboezeming.
KawaSutra · 3 februari 2006 op 12:43
Wat een prachtig opgebouwd verhaal heb je hier neergezet. Met een indrukwekkend slot waar we weer even met de neus op de feiten gedrukt worden.
Lof voor de andere Troy-kant.
Trukie · 3 februari 2006 op 13:00
Heel indringend.
Soms zijn goed gekozen woorden veel beeldender en indringender dan filmbeelden.
Goed getroffen Troy.
Ma3anne · 3 februari 2006 op 13:32
Dit soort verhalen kunnen niet genoeg onder de aandacht worden gebracht.
Goed geschreven, Troy.
Mup · 3 februari 2006 op 13:38
Vreselijk! Gruwelijk goed onder de aandacht gebracht Troy!
Mup.
Anne · 3 februari 2006 op 15:43
Beste Troy,
Na het lezen van deze column, maar vooral na het lezen van alle reacties erop voel ik mij genoodzaakt om even beleefd doch dringend de knuppel in het hoenderhok(je) te gooien. Ik wachtte op een reactie waarmee ik me kon identificeren maar die kwam en komt ook niet voel ik. Dus doe ik het dan maar zelf.
Op de eerste plaats wil ik helemaal niks afdoen aan de gruwelijkheid van het verhaal en geloof ook ik in de noodzaak om deze verhalen te vertellen en inderdaad, je hebt de feiten met je eigen fictieve inbreng scherper onder de aandacht gebracht. Wat mij vooral in het oog sprong echter was de bronvermelding, namelijk Amnesty International, (ik neem toch aan dat je Amnesty bedoelde, en niet Amnesy?) en dat heb ik gelezen als meer dan alleen een bronvermelding; ik heb dat opgepakt als een knoop in mijn zakdoek. In de zin van verrek, er is nog een hoop werk te DOEN, ik moet het brieven schrijven waar ik jaren geleden mee ben begonnen voor Amnesty weer eens herstarten, ook al is het niet leuk om te doen en kost het alleen maar energie en tijd. Misschien helpt het, misschien ook niet, maar niks doen helpt zeker niet…
En nou komt de knuppel: Waar ik altijd weerspannig van word is die heilige verontwaardiging van de Nederlander (zie overigens de laatste column van Martijn, communicatiedingetje, die sluit hier mooi op aan) over onrecht in andere landen zonder ook maar een vinger, laat staan een hand in de eigen platte dan wel gevulde boezem te steken. Nederland heeft zelf een ruim gevulde kast met lijken, wat wil je met een roof-en kolonisatieverleden, en alleen daarom dient verontwaardiging over onrecht door andere culturen al dan niet in andere landen, gepaard te gaan met dit besef van eigen voorvaderlijke dwalingen. Die genen zijn wel mooi doorgegeven, niks aan te doen.
Wat we kunnen DOEN, in plaats van verder fulmineren is bijvoorbeeld dit schrijven voor Amnesty, wat ik al noemde. En dat is dan in ieder geval al wat. Verder kan het geen kwaad wat meer bescheidenheid te betrachten, en niet zo automatisch de eigen westerse cultuur, indirect, als de beste te beschouwen. De westerse cultuur is net zo agressief als de cultuur die in het stuk beschreven staat. Ik denk en ik vind dat wij schuld met ons meedragen voor de door onze voorvaderen begane misdaden en dat dat ons eigenlijk heel nederig zou moeten doen voelen; we plukken er met onze rijkdom immers ook iedere dag de vruchten van.
Dat we dat massaal niet voelen is vooral treurig.
Anne
Troy · 3 februari 2006 op 20:02
@Anne: ik sluit me bij je reactie aan. Ik vind het belangrijk om dit soort zaken onder de aandacht te brengen en het is aan de lezers of ze er wel of niet iets mee willen doen. Men kan nu in ieder geval niet meer zeggen dat men van niets weet en dat was mijn voornaamste motivatie om het verhaal van Atefeh onder de aandacht te brengen. Zelf schrijf ik ook brieven voor Amnesty en ik denk dat het ook goed is om dit te blijven doen. Ik weiger alleen om te gaan moraliseren omdat ik weet dat zoiets juist vaak averechts werkt. Bedankt voor je reactie. Het geeft zeker stof tot nadenken.
Mosje · 3 februari 2006 op 20:46
In een column mag je, let op: liegen, overdrijven, er op los slaan, nuances vergeten, de boel op scherp zetten, fantaseren, egocentrisch zijn, en wat al niet meer. Eigenlijk mag alles. Das het mooie van columns.
De lezer mag het er vervolgens niet mee eens zijn en het ook uiten, maar dat doet niets af aan de column.
Zoiets is hier aan de hand, dus column prima, en Anne’s reactie ook prima.
Nou ja, nog voor ik de reactie van Anne gelezen had, kreeg ik een wat ongemakkelijk gevoel tijdens het lezen.
Over Atefeh is weinig bekend, ook op de Amnesty-site is er weinig over haar te vinden. En jij geeft haar een gezicht. Prima.
Maar je “romantiseert” wel erg veel. Dat komt vooral tot uiting in de vijfde alinea, waarin de rechter ook beul wordt en met een “grijns” zijn werk doet. Hier voer je de rechter op als een sadist die het prettig vindt om iets met jonge meisjes te doen.
Ik wil niet uitsluiten dat er Iraande rechters zijn met sadistische neigingen, maar veel aannemelijker is dat een rechter het oordeel velt omdat hij gelooft dat dat moet.
Nou ja, misschien draaf ik wel door, maar ik voelde het zo.
And by the way Troy, ook ik ben al jaren overtuigd lid van Amnesty.
Troy · 3 februari 2006 op 21:03
@Mosje: toevallig berust het stukje waarin de rechter eigenhandig de strop om Atefeh’s hals haalde op feiten. Ik ben het meerdere malen tegengekomen tijdens mijn research. Ik was er vanzelfsprekend zelf niet bij, dus ik weet niet of ik het wel een feit mag noemen, maar dit is wat ik heb meegekregen.
Mosje · 3 februari 2006 op 21:25
Troy, het ging me niet om het feit dat de rechter ook beul is, maar om het schijnbare genoegen waarmee hij het vonnis voltrekt.
Maar goed, ik wil er ook niet te lang over twisten, want daar is het gebeuren te verschrikkelijk voor, en dat heb je voortreffelijk in beeld gebracht.
Li · 3 februari 2006 op 21:49
Het verhaal van Atafeh, zoals jij beschrijft. zou best eens dichtbij de waarheid kunnen zijn. Momenteel lees ik het boek Sluiers van Teheran van Nina Rasmussen. Zij reisde als Westerse vrouw alleen door Iran en ervaarde in levende den lijve hoe de mensen in dit land leven. Overal kwam zij verklikkers, agenten en revolutionaire gardisten tegen. Het is een mooi maar voor velen onleefbaar land. Mijn vriendin Mitra is uit Iran gevlucht en heeft haar moeder en zussen al 10 jaar niet meer gezien. Zij kan ook niet meer terug want dan is ze haar leven niet zeker.
Li
sally · 3 februari 2006 op 23:49
Heel erg indrukwekkend geschreven.
Groet
Sally
Bakema_NL · 4 februari 2006 op 01:12
@ Dees…. Niet alleen kinderen, ook andere onschuldigen sterven. En dat is maar al te erg natuurlijk, dat blijft inderdaad gruwelijk, dat zal niemand ontkennen. Daar is helaas weinig tot niets aan te doen en zal altijd zo blijven, hoezeer men het ook tracht te voorkomen….een onmogelijke opgave. Inherent aan oorlog/militaire acties.
@ Anne…. Ik ga me zeer zeker niet schuldig voelen voor zaken waar mijn voorvaderen zich mee bezig hielden, wat een onzin. Me nederig voelen…nou, nee, dat dacht ik niet. Je kunt je er wel bewust van zijn dat het is gebeurd en dat dat niet goed was, zal ook niemand kunnen ontkennen. Maar laten we met zijn allen eens vooruit kijken en niet telkens achteruit. En ook maar eens stoppen met dat “terugbetalen”, alsof alles daar om draait, het terugbetalen in geld. Immense bergen geld is er al teruggesluisd naar deze landen, vele malen meer dan ooit is weggehaald waarschijnlijk. En nog wil men meer, omdat dat is waar het om draait, geld, de schuld afkopen. Dat nare verleden is verworden tot een melkkoe, er word ingespeeld op “ons” schuldgevoel. Als men denkt dat dit soort zaken met geld af te kopen zijn heeft men het goed mis. En de afstammelingen van degenen die echt misbruikt zijn zijn op deze manier zelf verworden tot gierige graaiers waarbij alles draait om geld.
Wat je zegt over al die Nederlanders die de bek vol hebben over het onrecht in de wereld heb je helemaal gelijk trouwens.
Een best interessant voorbeeld is de Antilliaanse bewaker voor de deur van de winkel waar ik werk. Hij heeft een schijthekel aan Marokkanen, echt ongelooflijk. Hij zegt dus “De tering voor die kamelen. Jarenlang geleden zijn wij negers bestolen door blanke Hollanders en nu alles de goeie kant begon op te gaan en wij ook een goed leven kunnen leiden komen deze gasten de boel verstieren voor ons en hun klauw ophouden.” Maw, hij voelt zich bestolen door weer een andere bevolkingsgroep, de vrede met Hollanders heeft hij al gesloten, wat gebeurd is is gebeurd en was voor zijn tijd, net zoals dat voor mij geld. Dat is niet goed geweest, maar ook hij heeft nu een goed leven, vooruit kijken, niet achteruit.
Anne · 4 februari 2006 op 11:27
Beste Bakema,
Alleen even een korte reactie dit keer op jou en wat jij dan weer mogelijkerwijs terugschrijft, ik hou verder mijn mond.
[quote]Maar laten we met zijn allen eens vooruit kijken en niet telkens achteruit.[/quote]
Dit is een verzuchting, een verlangen, een dringende behoefte zoals die in negen van de tien keer wordt uitgesproken door daders, en niet door de slachtoffers.
Anne
Bakema_NL · 4 februari 2006 op 18:30
Tja, houd dan je mond maar, je eigen keus.
Maar ik ben geen dader in dit geval dus ga ik me ook niet schuldig voelen, maar gewoon zoveel mogelijk genieten van het leven. Dat het oneerlijk verdeeld is in de wereld zal altijd zo zijn en dat ik het beter dan een ander heb is ook zo en vele anderen hebben het weer beter dan mij. Dingen waar ik me niet al te druk om ga maken, daar kom ik zeker eerlijk voor uit, ik ga niet de last van een ander of voorganger dragen, zeker niet voor zaken waar ik zelf niet voor verantwoordelijk ben.
Dees · 4 februari 2006 op 20:06
Ga ik ook nog even zwakjes erachteraan… Hoewel de reactie me sympathiek voorkomt en uit het hart gegrepen is heb ik wel wat moeite met het begrip ‘iets doen’. Toevallig is Amnesty de enige waar mijn automatische maandelijkse incasso naar toe gaat. Is dat ‘iets doen’? Is het schrijven van een column ‘iets doen’, of het schrijven van een brief?
Gelukkig is mijn moeder actief voor Amnesty. Als de erfzonde geldt, geldt de erfcompensatie misschien ook wel. Of is die dan weer niet genetisch voldoende? Echt iets doen is misschien ook niet het erover hebben dat mensen iets zouden moeten doen, maar actie ondernemen. Een CX actie tegen de vrouwenonderdrukking in Iran? Wanneer vertekken we?
Anne · 4 februari 2006 op 22:42
Beste Dees,
Ik kan het niet laten, ga toch weer reageren.
Ja, wat jij doet is al iets doen. Dat hoeft niet iets groots te zijn, als het maar iets is. Daarmee zijn de problemen niet voorbij en dat kan ook niet. Maar ik geloof erin dat als vele mensen stug doorgaan met een beetje te doen, dat uiteindelijk resulteert in iets groters, kijk maar naar Amnesty en hun af en toe toch succesvolle schrijfacties. En verdomd, dat idee van de erfcompensatie is helemaal niet zo gek. Maar dat houdt dan wel in dat elke generatie zijn bijdrage moet leveren natuurlijk.
Wat ik zou willen…..ach wat ik zou willen is niet haalbaar. Daarvoor moeten mensen de bril van hun referentiekader afzetten, en dat doet niemand vrijwillig. Tis niet anders.
Anne.