Au pair 5 Lef

Een preutsere opvoeding dan bij mij thuis bestond bijna niet. Een bh deed je friemelend onder je nachtpon aan, terwijl je je ook nog omdraaide. De borstvoeding die mijn moeder aan haar jonggeborenen gaf, gebeurde buiten het zicht van de het gezin, maandverband lag op een geheime plek en in het zwembad ging je echt niet met een ander samen in een kleedhokje. Nee, echt voorbereid op de grote mensen wereld was ik niet. En anders dan blote kindertjes had ik niet gezien.

Ik ben helemaal van slag. Waar ben ik in godsnaam in verzeild geraakt?
Madame praat door het tentdoek heen. Ze voelt zich schuldig, mijn ogen prikken. Ik wil niet ontbijten, ik wil niets. Ze laat me met rust zodat ik kan nadenken. Mijn hersenen maken overuren.
Als mijn ouders dit te horen krijgen, dan is het direct gedaan met mijn au pair leven. Maar als ík het ze niet vertel, komen ze het niet te weten, toch?
Mijn hoofd zit zo vol dat ik er barstende koppijn van heb gekregen. Ik val weer in slaap en droom over een prekende vader en moeder.

Zachtjes hoor ik Jacques tegen me praten. ‘Het is tijd voor het aperitief en we gaan zo eten maar als je liever naar huis wilt, breng ik je terug  naar Nederland’ hoor ik hem zeggen. Ik antwoord uit de grond van hart: ‘dat nooit, ik blijf hier maar ik houd hoe ook mijn kleren aan’. Jacques begrijpt het en al pratend wurm ik me in mijn badpak, kruip mijn tentje uit en loop achter hem aan. Eigenlijk ziet zijn achterkant er best aardig uit.

Het gezelschap zit al aan tafel, servet op schoot. ‘Aimée blijft bij ons maar ze houdt wel haar badpak aan’ zegt hij en ik word met applaus ontvangen. Madame heeft blijkbaar kookbeurt, ze staat, met een schort voor, in de paella te roeren. Ik schiet, door mijn betraande ogen heen, in de lach en vraag of ze bang is om te om te knoeien. Opa schenkt een glaasje voor me in en terwijl ik baby Philippe zijn groentehapje voer, voel ik langzaam maar zeker de spanning wegvloeien.

Daar zit ik dan, in het bloedhete zuid Frankrijk, op een camping met allemaal blote mensen aan het middagmaal. Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Nu begrijp ik pas wat al die vrienden bindt: de naturistenclub In Geneve. Daar gaat de familie dus zondag, op mijn vrije dag naar toe, met al die picknickspullen.

Na het eten maakt Jacques me wegwijs op de camping. Met de slapende baby in kinderwagen lopen we rond en ik doe mijn best om ‘nergens ‘ naar te kijken terwijl ik mijn ogen uitkijk: een gigantische camping, met alleen maar blote mensen, hele rare wc’s waar je moet blijven staan, douches zonder deuren, afwasplaatsen, barbecueplaatsen, winkels, wasmachines, restaurants, en in de verte zand en zee: De Middellandse Zee! Dat alleen al.

Toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Tussen al die naakte lijven, blote kindertjes, slanke jonge meisjes, mooie jongens, graatmagere of dikke oude vrouwen met hangende borsten, buiken in soorten en maten, mannen met bochels, zwabberende piemels, geamputeerde armen of benen ben ik de enige met een badpak aan. Over opvallen gesproken. Nog nooit voelde ik me zo bekeken. En terwijl we langzaam teruglopen naar onze campingplaats neem ik een kloek besluit. Jacques neemt de kinderwagen van me over en zal aankondigen dat er niemand naar mij mag kijken als ik zo, naakt, uit mijn tentje kom.