De bossen intrekken om herten en reeën te zien is een aangenaam tijdverdrijf op de winterse Poesta. Het is een soort jagen zonder te hoeven schieten. Gehuld in thermo ondergoed en nog heleboel andere dikke kleren sluipen we het bos in. Nou moet je weten dat Nora en ik normaliter enorme kletstantes zijn, dus dat ‘stil’ zijn creëert sowieso al een beetje een unheimlich sfeertje…
Opgerold in een warm dekentje, op een kussen, binnen de radius van de warme straling, veroorzaakt door de houtkachel, heb ik mij voor het televisie-apparaat geïnstalleerd. Slurpend uit een grote bak melk-koffie, wacht ik vol spanning op het moment dat mijn favoriete programma zijn aanvang zal nemen. Het groot Nederlands dictee! Nee, ik zit niet met pen en papier in de aanslag, dat heb ik jaren geleden al opgegeven. Een trauma; het hebben van een schrijvende vader en een dyslectische moeder, groeit dan uit tot een monster. Een knarsetandend, ik wíl het wel maar ik kán het niet.
Toen ik gisteren mijn stevige stappers weer eens had aangetrokken, kwam ik al na een paar honderd meter van ons huis, je raad het al, ‘zigeuners in nood’ tegen. Er zat een joekel van een gat in hun dak -hoe zomaar ineens? Het sneeuwde. Natuurlijk weet iedereen in Drávatamási dat wij een prachtige, nieuwe uitschuifladder in ons bezit hebben. Dus… Ik terug naar huis om het ding op te halen.
Vandaag wil ik jullie iets vertellen over Gabor en Mony. Gabor is een jonge man van 26 jaar en hij is in het bezit van een motorzaag. Die is belangrijk voor hem, het maakt dat hij een klein beetje geld kan verdienen. Mony is zijn vrouw, zij is 20 jaar en zorgt voor hun drie dochtertjes. De laatste tijd was Gabor, die normaal een grote grappenmaker is, een beetje uit zijn hum. Mony is wéér zwanger en hij word nu al af en toe mesjokke van zijn huis vol kleine meisjes…
Als ik mijn ogen sluit is het niet moeilijk om me voor te stellen dat ik onderweg ben tijdens mijn dagelijkse rondje ‘vliegen’. Ik vlieg over bergen en diep donker groene bossen, met hier en daar een veld vol uitbundig gekleurde zomerbloemen.
Zie je het voor je… valt je oog op een azuurblauw bergmeertje dat stil ligt te glimmen in de zon. Da’s gek, je vliegt hier toch regelmatig langs, maar dit meertje is je nooit eerder opgevallen. De stille diepte van het water heeft een magnetiserende uitwerking op je.
