Een Marokkaanse jongen rent haastig met een tasje in zijn hand, hij heeft duidelijk haast. Vreemd genoeg hoor ik niemand schreeuwen, iedereen is bang natuurlijk. Niemand die zijn bek open trekt. Het is niet nodig. In de tram staan wat jongeren. Zij schreeuwen dan weer wel hard. Die rennende jongen schreeuwt iets naar hen, ze werken vast samen.
“Moeten we nou nog twee wedstrijden?” was de serieuze vraag van mijn vriendin na de uitschakeling van het Nederlands elftal. Kon ik hier maar ‘ja’ op antwoorden. Helaas moest ik me weer onderwerpen aan mijn 133e uitleg die avond.
Weblog-allergie was de analyse van de dokter. Een allergie waardoor mijn handen gigantisch gaan jeuken. Dat maakt het typen van een column uitermate lastig, maar ik moet gewoon elke keer weer kijken op zo’n jeukmakende weblog.
“Leuk die vaas, joh! Hartstikke gaaf die mooie rooie, gele, paarse, goude kleuren ook, past mooi bij….(ze denkt heel diep na en liegt) de gordijnen…de gordijnen ja, dank je wel! Ik zet meteen je bloemen erin.” Mijn vriendin loopt naar de keuken en vertelt mij het heugelijke nieuws. “Mooi, kan die fijn bij die andere vazen die we hebben gekregen van ze. Zou het nog passen op zolder, of zal ik maar weer inloggen op Marktplaats.nl?”
Foei! Kunnen jullie wel met de hele natie tegen Ad, de oprichter van de ultra-hyper-moderne-nieuwe partij NVD. De beste man is nu bang voor iedereen. Hij wordt via e-mails bedreigd, dat is niet lief. Hij durft zijn hippe caravan niet eens meer uit (om op jacht te gaan). Zelfs de kinderen hebben zijn vertrouwen geschonden. De kinderen blocken hem spontaan allemaal op msn nu ze weten dat hij geen 14 jaar is. Bah! Laat die man toch met rust. Hij wilde slechts aandacht.
