Het was een vreselijk ongeluk. Een jong meisje op weg naar haar eerste werkdag. Ze wilde niet te laat komen. Zaterdagochtend, uur of zes. Niemand op straat. Ze stak over met haar hoofd bij haar baantje. Ze werd geschept door een auto. Jongeman achter het stuur. Auto tegen brommer. Auto wint. Meisje dood.
Alles is bespreekbaar. Geen taboe. Dat is een mooi uitgangspunt wanneer het gaat om het vinden van oplossingen voor ingewikkelde problemen. Ingewikkelde problemen. De huidige crisis is een ingewikkeld probleem. Die crisis vreet aan de wortels van ons bestaan. Daar moet dus iets aan gedaan worden. Ambtenaren gaan om tafel. Zij hebben een opdracht. Ze gaan de mogelijkheden om de crisis te bezweren taboeloos met elkaar bespreken. Benen op tafel. Brainstormen. Fantaseren geblazen. Of die opdracht nu echt een appèl doet op de kerncompetenties van een ambtenaar weet ik niet maar het is een start.
De zingende prinses. Gisteren zag ik haar in een duet met Rob de Nijs. Mijn dochter vielen de opvallende blik en dito gelaatstrekken van de zingende prinses op. Erg geconcentreerd vond ze haar. Ik bevestigde haar kijk en vond dat radio ook een mooi medium was. Het item ging echter niet over de beoordeling van talent of over de relatie tussen beeld en geluid. De zingende prinses was in het nieuws vanwege belastingontwijking. Ik had er nog niet eerder van gehoord. Belastingontwijking.
Raura was het vriendinnetje van mijn neefje. Raura was een meisje van vier. Haar ouders waren gescheiden. Ze was een meisje dat alles had. Raura vroeg en Raura kreeg. Een Ipod, een gameboy, tv op haar kamer, spelcomputer, dvdspeler… Raura had het allemaal. Neefje hield niet op met praten over Raura. Neefje hield ook niet op met vragen om vergelijkbare speeltjes. Hij wilde wat Raura had. Samen delen dat kenden neefje en Raura niet. Dat zou waarschijnlijk ten koste gaan van hun relatie. De wens en de vervulling. Metaal en magneet.
De Libiër die vastzat in verband met de Lockerbie ramp is vrijgelaten. Vervroegd omdat ie doodziek is. Terminaal ziek. Hij mag thuis sterven. Ik las het en vond het goed. Beelden van ambulances en brancards schoten door mijn hoofd. Een uitgemergelde patiënt. Een man wiens laatste wens het was de ogen definitief te sluiten in het land waar hij deze voor het eerst opende. De laatste adem uitblazen daar waar hij de eerste haalde. Het is een voorstelbare wens en een humaan gebaar om aan die wens tegemoet te komen.
