Tijdens de MT vergadering de volgende dag kreeg Helmar de wind van voren. De voorstellen die ze tijdens de heisessie had gedaan werden stuk voor stuk door de heren vestigingsdirecteuren afgebrand. En dat terwijl ze tijdens de heisessie hun mond niet hadden open gedaan en instemmend geknikt hadden. Het kwam aan als een trap onder de gordel die Helmar misselijk van kwaadheid en woede maakte.
Het was een saaie hei-sessie geworden. Ze had haar presentatie afgedraaid maar wist toch nog enigszins met verve het corporate beleid voor een dualistisch centraal-decentraal personeelsbeleid ten overstaande van de vestigingsdirecteuren te verdedigen. Te midden van alle aanwezigen had van Gilzen haar presentatie en de aanvullingen op het corporate beleid geprezen. Ze was een voorbeeld voor alle anderen, zo vond hij.
Hoewel ze wist dat ze het niet moest doen bestelde ze toch maar een witte wijn toen ze eenmaal tegenover Tjitske had plaatsgenomen. Ze zou het nodig hebben. Op het moment dat ze dat dacht barste Tjitske in huilen uit.
‘Rustig maar.’ zei Helmar en sloeg een arm over haar heen.
‘Laat je tranen maar lopen.’
‘Die grote klootzak! Wat een lul zeg!
‘Wie?’
‘Eric natuurlijk, wie anders?’
Helmar rekte zich nog eens uit en werd langzaam wakker. De andere helft van het bed was leeg, beslapen en koud. Ze draaide zich nog eens om en bedacht zich dat ze zich gisteren had voorgenomen had haar leven eens te beteren. Geen alcohol meer en de dingen gelijk doen en niet uitstellen. Met die gedachte kwam ze uit bed, nam een douche, en probeerde haar katers weg te spoelen.
