Helmar 004

Tijdens de MT vergadering de volgende dag kreeg Helmar de wind van voren. De voorstellen die ze tijdens de heisessie had gedaan werden stuk voor stuk door de heren vestigingsdirecteuren afgebrand. En dat terwijl ze tijdens de heisessie hun mond niet hadden open gedaan en instemmend geknikt hadden. Het kwam aan als een trap onder de gordel die Helmar misselijk van kwaadheid en woede maakte. ‘Je zou eens wat meer met je poten in de klei moeten gaan staan’, schoffeerde Karel van Santen, verantwoordelijk voor de regio Oost, haar op een voor hem zo typerende botte manier.
‘Je hebt geen benul van wat er allemaal speelt’, vervolgde hij.
‘Mee eens’, bromde Piet van Buuren.

Helmar zuchtte en wilde zich van repliek dienen maar slikte dit gelijk maar weer in. Het was het niet waard om met deze ‘zwakke broeders’, die zich alleen op deze manier in de organisatie konden handhaven, in discussie te gaan. Bovendien had ze deze morgen al een lange en stevige discussie met Tjitske achter de rug en ze had er gewoon de puf niet meer voor nog eens een zware deliberatie te voeren. Anderzijds had ze ook niet de behoefte om zich als een mak schaap te laten afslachten door deze twee heren, en bijval van de anderen kreeg ze ook niet. Alleen Saskia die notuleerde keek haar mededogend aan. En daar had ze niets aan.

Klote MT, klote collega’s, klote bedrijf, dacht ze en haar onzekerheid nam steeds meer toe. Hoe zeker ze ook was ze geweest tijdens haar sollicitatiegesprekken waar ze in drie gesprekken alle directieleden en managers had overtuigd van haar kennis en kunde, er was nu niets meer van over. Ze had zich van het begin af aan al waar moeten maken in dit mannenbedrijf waar eigenlijk geen plaats was voor vrouwen op topposities. Het was een constante strijd om te overleven. Wat zocht ze hier ook? De MT-leden waren collega’s die als jakhalzen haar bloed roken. Ze was een prooi voor hen geworden.

Volhouden, sprak ze zichzelf moed in, je bent een straatvechter meid. Je hebt voor hetere vuren gestaan en je laat je toch zeker niet naar de slachtbank leiden. Haar gedachten dwaalden af naar haar vader die nu als een gepensioneerde halve hippie met een nieuwe vriendin op vakantie in Zuid-Amerika was. Hij had ongetwijfeld een oplossing geweten en op een unieke manier gereageerd. Hij had niet voor niets jarenlang als directeur en later als bestuurder van Backtronics gewerkt. Hij was in staat geweest het bedrijf uit te bouwen tot een wereldwijd concern met duizenden medewerkers. Sinds zijn pensioen genoot hij van het leven en was bijna nooit meer thuis. Ze miste hem.

Het was inmiddels oorverdovend stil in de vergaderruimte.