Helmar 001

Helmar rekte zich nog eens uit en werd langzaam wakker. De andere helft van het bed was leeg, beslapen en koud. Ze draaide zich nog eens om en bedacht zich dat ze zich gisteren had voorgenomen had haar leven eens te beteren. Geen alcohol meer en de dingen gelijk doen en niet uitstellen. Met die gedachte kwam ze uit bed, nam een douche, en probeerde haar katers weg te spoelen. De kater van de alcohol bleef en de kater die ze overgehouden had aan de nacht met Marijn verdween al helemaal niet. De nacht was net zo slecht geweest als de schilderijen die hij maakte.
Schoon uit de douche begon ze aan de vaat die er nog stond van gisteren. Daarna stofzuigde ze het hele huis, dweilde ze de keukenvloer en de wc, ruimde de rondslingerende kranten en tijdschriften op, stofte de boekenkast, rangschikte haar cd’s en gaf de wc en de douche een schoonmaakbeurt. Ruim twee uur later zat ze met een kop koffie en een voldaan gevoel aan haar werktafel. De discipline die ze in haar werk als HR manager had was in haar privéleven ver te zoeken. Deze zondag zou ze benutten om haar presentatie over het nieuwe centrale HR beleid die ze morgen aan de vestigingsdirecteuren zou geven, voor te bereiden.

De opgeruimde werktafel zag er even later uit alsof er een klein bommetje was ontploft. Overal lagen aantekeningen, usbsticks, post-it plakkertjes en vakliteratuur maar haar presentatie was tot in de puntjes af. Geen grote presentaties van dertig of meer slides maar een kleine presentatie met een goed verhaal gebaseerd op eerdere ervaring. Het zou een aansprekende presentatie worden waar de heren van onder de indruk zouden zijn. Met een gerust hart schonk Helmar zichzelf het laatste restje witte wijn in.

Bij Grand Café Charlie’s aan de Lageweg was het al behoorlijk druk toen ze binnenstapte. Tjitske had haar die middag gebeld en gesommeerd om naar het café te komen omdat ze iets belangrijks te bespreken had. Als Tjitske iets te bespreken had was het altijd belangrijk maar meestal monde de gesprekken met haar uit in een klaagzang van zelfmedelijden.
‘Moet dat echt bij Charlie’s?’, had ze nog gevraagd in een poging haar van haar plan om gezamenlijk nog wat te eten af te laten zien.
Helmar zag haar aan een tafeltje in de hoek ineengedoken en met haar hoofd naar beneden zitten. Dit keer zou ze sterk zijn, zei ze tegen zichzelf. Dit keer zou ze Tjitske moederlijk en vermanend toespreken. Het moest nu maar eens afgelopen zijn met al dat zelfbeklag en al die krokodillentranen van haar. Ze moest streng zijn. Voor Tjitske en voor haarzelf.