Auw!
Hij kon een vloek nog net onderdrukken. Voorzichtig bukte hij iets, om te zien wat zich zojuist door zijn jasje en schouder had geboord. Grr, het was die lantaarn waar hij nog wel zo zorgvuldig van vandaan was gebleven.
Met een van pijn vertrokken gezicht probeerde hij zijn zere schouder te masseren. Het hielp niet echt. Snel stopte hij zijn handen weer in de zakken. Brr, wat was het koud.
[i]Opgedragen aan al het personeel van het Beatrixziekenhuis[/i]
“Ga mee kickboksen! Dat is echt iets voor jou!” Het was mijn enthousiaste eindredacteur die ik verantwoordelijk kan houden voor één van de grootste misstappen in mijn toch al mislukte leven. Ik liet me,…. inderdaad: omlullen.
Zijn gitzwarte haar blinkt in het licht
van de lichtmasten, wier glans
statig en fel, hem schaduwen toedicht.
Fabio, een pass, een kans,
NAAST
“Zullen we de deur op slot doen en lekker in bed blijven liggen?”
Ik moet zeggen, het idee klonk aanlokkelijk, zat ook goed in elkaar en buiten het feit dat er twee werkgevers wellicht tevergeefs op ons zaten te wachten, zag ik niet echt problemen.
“Dan zetten we onze telefoon ook uit!”
[i]Zevenendertigste minuut, strafschop, van Persie achter de bal. Geplaatst in de rechterhoek, keeper kansloos, goal! 1-0[/i]
“Hij wordt ook steeds beter hè.” Arjan doorbrak de absolute stilte die, al vanaf het moment dat ik gebukt door het lage deurtje naar binnenkwam, de kamer vulde. Al die tijd hadden we nog geen woord gesproken met elkaar. Zelfs geen groet. Een kleine blik naar elkaar was voldoende geweest om te weten dat we elkaars aanwezigheid waardeerden.
