Nooit meer…

[i]Zevenendertigste minuut, strafschop, van Persie achter de bal. Geplaatst in de rechterhoek, keeper kansloos, goal! 1-0[/i]

“Hij wordt ook steeds beter hè.” Arjan doorbrak de absolute stilte die, al vanaf het moment dat ik gebukt door het lage deurtje naar binnenkwam, de kamer vulde. Al die tijd hadden we nog geen woord gesproken met elkaar. Zelfs geen groet. Een kleine blik naar elkaar was voldoende geweest om te weten dat we elkaars aanwezigheid waardeerden. Het enige geluid wat we hoorden was het monotone stemgeluid van de commentator die bij deze actie zelfs iets van opwinding niet wist te verbergen. Tot nog toe was hij ingetogen geweest, alsof hij wist dat wij niet zaten te wachten op een schreeuwerige, iets te enthousiaste commentator. Ik knikte een keer, als bevestiging. Natuurlijk was van Persie beter geworden. Maar wat maakte het uit? John, zou hem nooit meer zien, zou nooit meer kunnen genieten van zo’n sleepbeweging, zou niet meer van opwinding omhoog springen en zijn hoofd stoten tegen het té lage plafond. John! Die met zijn bulderende lach het kleine zolderkamertje nog kleiner kon doen lijken. John, die je met zijn bevlogenheid zo enthousiast kon maken voor iets onbenulligs. Iets, wat je op dat moment net als hij ook benoemde met gaaf, kicken en al die andere typische [i]John-uitingen[/i]. Wanneer je het dan later terug zag, kon je vaak een glimlach niet onderdrukken. Hij had je weer eens een keer meegesleept in iets kleins, in een niemendalletje. Maar wat maakte het uit? Hij was er niet meer, weg! Alsof het niets was, ineens was hij verdwenen.

Een briefje op zijn bureau moest ons vertellen dat hij het even gehad had met Nederland. Hij wilde weg naar Australië, maar had niets tegen ook maar iemand verteld. Ineens kwam hij niet opdagen op vrijdagavond. De dag ervoor had ik hem nog gezien. “Morgen lekker naar den Bosch, heerlijk!” had hij nog gezegd. “We gaan dat Fortuna Sittard voor de laatste keer in haar bestaan [i]effe[/i] inpakken!” Ik had er nog tegen in gebracht dat de supporters van Fortuna Sittard vanaf volgend jaar wel de Eredivisie mochten aanschouwen. Weliswaar niet als Fortuna Sittard; FC Limburg zou het worden, maar toch. “Liever in de Jupiler League op eigen krachten, dan met een fusie naar de Eredivisie.” Ook dat was John. Hij stelde zijn eigen maatstaven, liet zich door niets en niemand wat zeggen en ging zijn eigen gang. Al had hij dit ook allemaal niet kunnen voorzien. Welgeteld vier minuten had zijn vlucht naar Australië geduurd. Toen hadden honderden vogels het leven uit [i]die lange[/i] geblazen. Zijn vliegtuig was neergestort, precies vier minuten nadat het opgestegen was in Schiphol. Hij bijna niet herkenbaar. Zijn ouders waren hem wezen identificeren. Ik was mee geweest, op verzoek van John’s moeder. Wat had hem gedreven om naar Australië te gaan? Wat was de reden geweest van zijn vlucht richting de anonimiteit? Het waren allemaal vragen, waar zijn familie, en ook Arjan en ik waarschijnlijk nooit antwoord op zouden krijgen. Gelukkig maar, hoe vreemd dat ook klonk. Op de een of andere manier was ik bang voor de waarheid. Bang, dat hij misschien toch een grondige reden had gehad om het hazenpad te kiezen. Hij was weliswaar iemand die erg enthousiast uit de hoek kon komen, maar over gevoelens praten; dat deed hij niet! Een echte binnenvetter als het daar over ging. En die gedachte, dat er misschien wél iets was geweest, maar dat ik me er bij neer had te leggen het nooit te zullen weten, die gedachte, die maakte dat ik me opgelucht voelde.

[i]Scheidsrechter Bo Larsen uit Denemarken floot voor het rustsignaal. 1-0. Een glas drinken later kwamen Touré en Gallas te laat op het veld. Gallas, omdat hij behandeld moest worden aan een blessure. Touré, omdat hij bijgelovig was en als laatste het veld wilde betreden.[/i]

“Sukkel, kijk nou wat ie doet, nou krijg je geel, minkukel!” Arjan wond zich zelfs op. Ik vond het fijn om te zien, die passie voor voetbal hield ons op de been. Kapot van het verdriet zaten we nu al drie weken elke avond hier op dit kleine kut kamertje. Weg te kwijnen van ellende, stoere jongens dat we waren. Terwijl Arjan nog liep te mopperen op Touré dat hij niet professioneel genoeg was met zijn bijgeloof peinsde ik wat na. Waarom ging John er nou vandoor? Waarom? Wanneer Bendtner wordt gewisseld voor Vela in de 57e minuut, stop ik met piekeren. Wat had het ook voor zin? Hij wilde dat, of hij dacht er in ieder geval goed aan te doen. En wie waren wij dan om daar onze vraagtekens bij te zetten?