Beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan nooit hebben gehad. Dit was het dan…bijna. Dit was dan bijna mijn leven. Een kortstondig bestaan met gitzwarte invulling. Ooit schreef ik dat de dood nooit onverwacht zou komen, hoogstens ongelegen. Daar blijf ik bij.
[i]Befehl ist Befehl.[/i] Natuurlijk is het gemakkelijk om minister Rita Verdonk op één lijn te trekken met de nazi-leider uit de Tweede Wereldoorlog. Maar waarom zou dat niet mogen?
Waarom schreeuwen we als het zoveelste slachtoffers van nodeloos geweld is vermoord? Waarom schreeuwen we als het controversiële vrije woord een mes in zijn buik krijgt geplant? Waarom schreeuwt de massa als een politicus door zijn knieën zakt? Van het Concert des Levens krijgt niemand een partijprogramma, zo bleek eens te meer. Waarom schreeuwen wij? Boosheid? Woede? Onmacht? Angst? Ik denk het laatste. Want angst mag dan een slechte raadgever zijn, maar het is er wel een van alle tijden.
Ahum? Heren, mag ik heel even? Arnie Oerlemans dacht op tijd gestopt te zijn. Joop Doderen is gestopt, toch te vroeg. Maar allejezus, wat voor triest Swiebertje-effect willen jullie bereiken zeg!? Drie uitgerangeerde neo-narren die verworden tot een spotprent van hun eigen karikatuur? Daar zou een Deense krant grof geld voor betalen. Maar hé, dit is toch dieptriest? Kom op nou. Daar heeft toch echt ergens een groot STOP-bord gestaan. Niet gezien? Niet willen zien?
Koningin Beatrix u had begin jaren negentig “[i]grote bekommernis[/i]” over het debat over euthanasie in Nederland? Dat zegt althans oud premier Martens van België in zijn politieke memoire ‘Luctor et Emergo’. Dat is me nogal wat Koninklijke Hoogheid. Laat ik voor eens en altijd duidelijke taal spreken Majesteit, exact zoals Pim het had gewild: Wij hebben een ijskoningin, een Koningin Iglo! Nee, ik vind u de hoogste stand op de vrieskist van kapitein Iglo. Het pikhouweel van het ijsblokje waarmee Lange Frans door zijn publiek bedankt wordt.
