Als ik 121 ben…

…dan wil ik glimlachend kunnen terugkijken op mijn leven. Het liefst nog vanuit mijn eigen luie stoel en in mijn eigen woning. Ik kijk dan niet terug met een grote bril op mijn neus en ook niet met een diepe frons daarboven. (Je weet wel de: “ik-ben-net-toch-tot-een-inzicht-gekomen-frons” die vanzelf dieper wordt naarmate je meer leert.)
Nee, want in die tijd haal je voor vijf geldchips al een oogcorrectie en een huidverjongingsbehandeling uit een van de vele robots die er rondzweven.

Dramaqueen

In de stilte van ons zwijgen staren we de leegte in.
Je ogen schrijven triest de woorden: ‘het spijt mij zo ontzettend.’ Met een gepijnigde blik keer ik mijn hoofd van je af. Een invasie van gedachten snelt zich met ongekende kracht vooruit.

Jeuk!

Aaaah man…soms heb je van die dagen. Dagen waarin alles dát fout kan gaan, ook fout gaat. Nee, erger zelfs. Je bereidt je voor op alles dat fout kan gaan en later blijkt je lijstje nog te kort. Ik heb jeuk aan dat soort dagen…

Een wijze les..

Af en toe zijn er periodes waarin het leven opeens een verrassende wending aanneemt. Persoonlijk vind ik dat fases die mijn bestaan meer betekenis geven. Van een frisse wind op z’n tijd is nog nooit iemand dood gegaan. Hoogstens word je een beetje verkouden, nies je een paar keer en ga je weer verder. Aan het gebruik van metaforen wordt overigens nog hard gewerkt…