[i]Goede vriend, ik schrijf u deze brief op een tijdstip waarop het niet goed is om alleen te zijn. Zelfs de in de lucht hangende spiegelende sikkel vervolgde zijn weg zonder zich om mij te bekommeren. Uit mijn venster is hij nu verdwenen, de wind is gaan liggen en een hond dwaalt over straat. De klok tikt zachtjes hamerslagen en de enige die hier nog zit, gezeten aan het kabinet waar niet alleen inkt maar ook menig traan vloeide, ben ik zelf.[/i]
Altijd al gedacht hoor, dat ik het helemaal opnieuw zou moeten leren, zo’n relatie. Toch, gaandeweg merk ik dat het me nog best redelijk af lijkt te gaan en ik ben niet de enige die dat vindt. Jong geleerd, oud gedaan? Niet helemaal. Opnieuw leren zei ik. Bovendien ben ik helemaal niet oud. Maar eerlijk is eerlijk, ik zie me dit op deze manier nog wel een poosje doen.
“Baas!?”
“Ja Edward?”
“Moet u eens komen kijken, wat ik gemaakt heb.”
“Weer creatief geweest Edward? Wat is het vandaag geworden?”
“Moet u maar even komen kijken baas.”
