Zes eetkamerstoelen in twee verschillende uitvoeringen. Twee eettafels, een grote en een kleine, de kleinste met een opklapbaar half rondje. Eén karpet. Een lederen ossenbloedkleurig bankstel, één bordeauxrode stoffen bank. Twee televisietafeltjes, elk met bijbehorende tv. Twee salontafels. Een spiegel en wat fotootjes aan de muur en twee reproducties van Gabriella Benevolenza genaamd ‘Sweet Harmony I’ en ‘Sweet Harmony II’.
Eerst de gedachte, daarna het idee en dan het plan. Grappig om van jezelf te zien hoe zoiets werkt vond hij. Hoewel het meestal onduidelijk was wat voor plannen het op zou leveren gaf de voorspelbaarheid van die cyclus hem altijd een gevoel van geborgenheid. Hij had het wel eens andersom geprobeerd. Dan nam hij zich zomaar voor een plan te bedenken, om later pas tot de conclusie te komen dat het idee om dat plan te gaan bedenken aanvankelijk natuurlijk ingegeven moest zijn door een gedachte en wie weet wat meer.
Hij had een uitermate gelukkige en liefdevolle jeugd gehad, dat vooropgesteld. Uiteindelijk waren zijn ouders voor hem gestorven zoals het hoort maar zij hadden dat te vroeg en te snel achter elkaar gedaan. Zijn vader was op de eerbare leeftijd van eenenzeventig jaar nooit meer wakker geworden uit zijn naävondmaals dutje in de leren fauteuil die een jaar daarvoor nog opnieuw bekleed was geworden. Een heel huwelijk rustte in die stoel.
Het water spoelde over zwart bemoste basaltblokken, er waaide een stevige aanlandse wind en het motregende. Zo nu en dan tenminste. Soms was het droog maar het bij vlagen stuivend water had de meeste mensen thuis doen blijven. Was het droog geweest dan waren de zandverstuivingen daar wel een reden voor geweest. Iedereen was niet thuisgebleven want Niemand was wel op het strand.
Niemand liep over straat zijn gebruikelijke dagelijkse rondje. Zo gaat dat nu eenmaal met dagen van iemand als Niemand. Dagen van mensen zoals Niemand zijn met die van geen ander te vergelijken. Hooguit zijn ze te vergelijken met de vorige dag of de volgende, hoewel dat laatste altijd nog maar staat te bezien. En dat is wat mensen zoals Niemand op de been houdt tijdens hun gebruikelijke dagelijkse rondjes.
