Hij had een uitermate gelukkige en liefdevolle jeugd gehad, dat vooropgesteld. Uiteindelijk waren zijn ouders voor hem gestorven zoals het hoort maar zij hadden dat te vroeg en te snel achter elkaar gedaan. Zijn vader was op de eerbare leeftijd van eenenzeventig jaar nooit meer wakker geworden uit zijn naävondmaals dutje in de leren fauteuil die een jaar daarvoor nog opnieuw bekleed was geworden. Een heel huwelijk rustte in die stoel.
Het water spoelde over zwart bemoste basaltblokken, er waaide een stevige aanlandse wind en het motregende. Zo nu en dan tenminste. Soms was het droog maar het bij vlagen stuivend water had de meeste mensen thuis doen blijven. Was het droog geweest dan waren de zandverstuivingen daar wel een reden voor geweest. Iedereen was niet thuisgebleven want Niemand was wel op het strand.
Niemand liep over straat zijn gebruikelijke dagelijkse rondje. Zo gaat dat nu eenmaal met dagen van iemand als Niemand. Dagen van mensen zoals Niemand zijn met die van geen ander te vergelijken. Hooguit zijn ze te vergelijken met de vorige dag of de volgende, hoewel dat laatste altijd nog maar staat te bezien. En dat is wat mensen zoals Niemand op de been houdt tijdens hun gebruikelijke dagelijkse rondjes.
[i]Goede vriend, ik schrijf u deze brief op een tijdstip waarop het niet goed is om alleen te zijn. Zelfs de in de lucht hangende spiegelende sikkel vervolgde zijn weg zonder zich om mij te bekommeren. Uit mijn venster is hij nu verdwenen, de wind is gaan liggen en een hond dwaalt over straat. De klok tikt zachtjes hamerslagen en de enige die hier nog zit, gezeten aan het kabinet waar niet alleen inkt maar ook menig traan vloeide, ben ik zelf.[/i]
Altijd al gedacht hoor, dat ik het helemaal opnieuw zou moeten leren, zo’n relatie. Toch, gaandeweg merk ik dat het me nog best redelijk af lijkt te gaan en ik ben niet de enige die dat vindt. Jong geleerd, oud gedaan? Niet helemaal. Opnieuw leren zei ik. Bovendien ben ik helemaal niet oud. Maar eerlijk is eerlijk, ik zie me dit op deze manier nog wel een poosje doen.
“Baas!?”
“Ja Edward?”
“Moet u eens komen kijken, wat ik gemaakt heb.”
“Weer creatief geweest Edward? Wat is het vandaag geworden?”
“Moet u maar even komen kijken baas.”
Na afloop van het officiële deel van de vergadering van het Dagelijks Bestuur van de Vereniging van Eigenaren werd vanavond in klein comité, na enkele biertjes unaniem besloten dat vrouwen niet deugen behalve één, te weten de huidige metgezellin van de voorzitter van het Dagelijks Bestuur van de Vereniging van Eigenaren.
Van een [i]writer’s block[/i] zou ik niet willen spreken. Toch ligt de productie van deze [i]wanna be[/i] schrijver op een zorgwekkend laag peil. Op de plank liggen verschillende onuitgewerkte ideeën: stof tot schrijven dat tot stof zal vergaan als ik niet oppas.
“Okee, ben je er klaar voor?” Dat vroeg ik alvorens het slechte nieuws te brengen. Voorbereiding heet dat. “Komt ‘ie dan! Kijk, dit deugt niet, dat deugt niet, dit moet anders, dat moet anders en dan is het goed.” Ik keek in een toegeknepen oog van een anders zo lief kopje dat na mijn opmerkingen van ingehouden opwinding afwisselend rood en paars kleurde en wat zich voor de gelegenheid eens niet een stukje onder mijn navel maar recht tegenover mij bevond. Deze keer trok ik pas echt aan het kortste eind.
Het verschil lijkt minimaal en een lepeltje blijft een lepeltje, ook als je hem omkeert. Tegelijkertijd een verschil van dag en nacht. Een verschil tussen meer en minder min of meer. Een lepel gebruik je om eerst een schep en dan een hap te nemen terwijl je de achterkant van de lepel gebruikt voor slechts een likje.