In Nova Politiek van vrijdag 11 februari jongstleden werd gediscussieerd over de cartoonaffaire. Aan tafel Fatima Elatik, door Theo van Gogh ooit gekwalificeerd als dom gansje als ik het me goed herinner. Op de voorste rij in het publiek Ayaan Hirsi Ali. Een lastig onderwerp, een moeilijk gesprek. De discussie was enigszins onderhoudend tot Fatima aan Ayaan vroeg of zij nog wel eens op straat kwam. Of zij nog wel eens onder de mensen kwam. Fatima zelf deed dat namelijk wel. Gelach van verbazing en ongeloof in de studio. Ayaan vroeg aan Fatima of zij nog wel eens een krant las.
Ja, zo gemakkelijk wordt het kennelijk vergeten. Zolang we mensen op de buis en in de kranten blijven zien is het net alsof er niets aan de hand is. Wanneer het wel eens ter sprake komt vinden we dat het nu wel eens genoeg moet zijn geweest met dat gezeur erover. Niemand ziet wat voor organisatie zich achter de schermen afspeelt om een groeiend aantal mensen een veilige plek op hun podia te kunnen bieden. Podia van dagelijkse bezigheden, podia die ze zelf gezocht hebben, podia waarvoor ze uitgenodigd worden. Veiligheid is [i]‘booming’[/i]. Beroepssoldaten die bang zijn om naar Afghanistan te worden uitgezonden deserteren ervoor naar het schijnt. Schijnt, want het is maar de vraag of ze werkelijk wel enig idee hebben waar ze voor kiezen wanneer ze de persoonsbeveiliging in gaan. Je weet het niet. Ik niet in ieder geval.
Het is maar goed ook natuurlijk dat wij dat niet weten. Het zou een mooie boel worden wanneer persoonsbeveiligers USB-sticks, koffers en laptops rond lieten slingeren. Het zou een ramp zijn voor mensen als Ayaan Hirsi Ali, Job Cohen, Ahmed Aboutaleb, Geert Wilders, Afshin Ellian, Rita Verdonk en nog vele, vele anderen wanneer wij wisten hoe hun beveiliging er uit zou zien. Alle maatregelen ten spijt zou hun veiligheid meteen een schijnveiligheid zijn.
Een regelrechte doodsbedreiging aan mijn eigen adres vorige week deed me wederom hierover nadenken en daarbij moest ik meteen terugdenken aan de achteraf bekeken nog onnozelere opmerkingen van Fatima Elatik. “Ik haal een vuurwapen en ik weet waar je woont! Ik wéét waar je woont!” Dat was wat ik telefonisch te horen kreeg. Het nadeel van een leidinggevende baan waarin je niet iedereen altijd even blij kunt maken, in een bedrijf met heel veel leuke en soms minder leuke mensen. Ik wist het toen ik er aan begon. Reden waarom ik bijvoorbeeld meteen een geheim telefoonnummer aanvroeg toen ik deze baan nam.
Een doodsbedreiging. Waarom hij het deed weet ik niet helemaal zeker. Het moet een oprechte vorm van onmacht zijn geweest of een uitgekookte poging tot emotionele chantage. Je weet het niet. Man in kwestie heeft inmiddels voorwaardelijk ontslag gekregen. Voorwaardelijk ja, voor de duur van twee jaar. Dat kan ook. Wist ik ook niet tot onze bedrijfsjurist me daarover informeerde. Voor het geval het echt uit onmacht was zeg maar. Aangifte bij de politie heb ik om dezelfde reden niet gedaan.
Ik zie mezelf overwegend als een nuchter mens die redelijk stevig in zijn schoenen staat. Toch, ’s avonds nadat het gebeurd was komt er een moment dat het stil in huis wordt. En dan betrap je jezelf ongemerkt toch op de gedachte dat één zo’n idioot het enige is dat er nodig is. Stel dat ‘ie het doet? Je weet het niet. Waar ik nu woon zit ik op een relatief zorgeloze hoogte. Maar waar ik straks kom te wonen is een fantastische plek voor bijvoorbeeld een [i]‘drive-by-shooting’[/i]. Dat soort ideeën. Mijn vriendin was er bovendien erg van geschrokken en ik denk dat dat ook het moment was waarop de ernst goed en wel tot mijzelf doordrong. Later toen ik in mijn bed lag dacht ik op zeker moment geluiden te horen die ik anders nooit hoorde maar misschien heb ik me dat ingebeeld. Net zoals ik nu nog steeds niet helemaal zeker weet of hij het meende of niet. Of hij het gaat doen of niet. Of hij daartoe in staat is of niet. Wat ik door deze ervaring wel heb geleerd is dat de impact van bedreiging groter is dan je je in veiligheid wanend kunt vermoeden. Meer dan bedreiging is vooral veiligheid een kwestie van gevoel. Want is bedreiging niet ontnomen gevoel van veiligheid?
Met mij en mijn bedreiger zal het allemaal wel loslopen. Toch zou je wensen dat in het publieke debat mensen als Fatima Elatik wat meer gevoel aan de dag zouden leggen voor mensen wiens veiligheid niet zo vanzelfsprekend meer is als het hunne. Misschien zouden we ons daar allemaal wel eens een beetje meer van mogen aantrekken. Hoewel, het frappante is dat Elatik enkele jaren geleden zelf ook met bedreigingen te maken heeft gehad. Ze zal toch niet echt zò’n dom gansje zijn? Je weet het niet zullen we maar zeggen. Veiligheidshalve dan.
12 reacties
Bakema_NL · 25 februari 2006 op 20:20
Als ik voor elke keer dat een doodsbedreiging wordt geuit aan mijn adres een geldbedrag zou krijgen dan had ik nu een lief sommetje op de bank staan, allemachtig wat is en word dat vaak tegen me gezegd. Ik reageer op de meest erge manier voor degenen die zo’n uiting doen, lachen, midden in hun gezicht en ik zeg ze vaak een nummertje te trekken omdat er nog ettelijke wachtenden voor hen zijn.
Maar je hebt inderdaad gelijk hoor, er hoeft er maar 1 tussen te zitten. Toch zul je mij nooit zien toegeven aan dat soort onzin. Verder woon ik niet bij mijn werk in de buurt, anders deed ik dit werk ook echt niet, of liet ik alles gebeuren wat er zoal gebeurt, zonder er wat aan te doen. Verder heb ik een broertje dood aan zogeheten stamlijsten op het werk waar gewoon al je gegevens opstaan als adres en dergelijken, bedrijven moeten daar eens mee ophouden, het gaat niemand wat aan waar ik woon, ook met het idee van die ene in het achterhoofd.
Aangifte doen heeft totaal geen nut, politie komt altijd achteraf, nooit vantevoren en wie weet komen ze in jouw geval wel te laat….en dat zou toch zonde zijn. Helaas zelf oplossen of negeren….moeilijke keuze op zich, voor mij persoonlijk hangt het er vanaf hoe serieus je iets moet nemen. Zit het naar mijn gevoel echt niet goed treed ik echt zelf op. Heeft niets te maken met je verlagen tot een ander niveau, soms heb je geen andere keus, ik ben geen lammetje.
Maar goed, ieder mens is verschillend, het blijft in ieder geval vervelend.
WritersBlocq · 25 februari 2006 op 23:12
[quote]Toch zou je wensen dat in het publieke debat mensen als Fatima Elatik wat meer gevoel aan de dag zouden leggen voor mensen wiens veiligheid niet zo vanzelfsprekend meer is als het hunne. [/quote]
Ik begrijp je punt, helemaal, en ik ben net een weegschaal die soms jouw kant uitslaat, maar dan weer 180 graden tegenovergesteld. Nu zit ik in zo’n tegenovergestelde bui zeg maar.
Empathie ok, maar altijd, zoals in deze quote geschetst? Nee. Dan heb je zelf geen leven meer.
Wat wordt de wereld er beter van als je dat doet?
Wat word je er zelf beter van als je dat doet? Naief leven heeft pro’s en con’s.
Btw: we voelen altijd onze eigen pijn, hoe klein die soms ook is vergeleken bij anderen.
Eens kijken of ik morgen weer een 180 graden andersom-bui heb 😉
Trukie · 26 februari 2006 op 00:17
Ik heb nooit een bedreiging aangehoord. Maar het lijkt me net zo´n unheimlisch gevoel als na een inbraak in je huis en al je privéspullen over de grond slingeren. De eerstvolgende weken ben je je (t)huis kwijt.
Toch voel ik wel de onrust stijgen. Op straat. Onverwachte geluiden. Eigenlijk heb ik toch wel wat ervaren. Grof aangesproken op straat. In de tram, in het verkeer, een opgestoken vinger. Het is al zo gewoon, dat het niet meer opvalt. Toch doet het iets met je. Je weet niet tot wat de ander in staat is. Dus je reageert maar niet. Je weet het niet, dat is het bedreigende. Nu woon ik in een rustiger omgeving.
Zoals Frits van Exter aangaf in zijn column is een verslag van een dagelijkse aktiviteit in de samenleving, een echt verhaal, vaak een goede bijdrage.
Mooi zoals je het bedreigende vanuit het bekende, het tastbare naar je eigen sfeer trekt. De subtiele impact in jouw gedachtenwereld of in ieder geval de beleving van iemand die zoiets meemaakt.
KawaSutra · 26 februari 2006 op 00:51
Ook ik heb die uitzending gezien. Ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat er van een zekere rivaliteit sprake was tussen deze twee vrouwen. Dat in gedachten bekeek ik de discussie met heel andere ogen.
Wat jouw persoonlijke ervaringen betreft kan ik niet anders zeggen dan dat het geen ‘ver van mijn bed show’ meer is. De verharding van de maatschappij met de daarbij behorende risico’s en gevaren komt wel akelig dichtbij.
senahponex · 26 februari 2006 op 02:15
We leven steeds meer in angst en dat beangstig me, we worden steeds krampachtiger in ons doen en laten.Vooral in de angst om kritiek te hebben tegen een allochtoon want we moeten oppassen niet te discrimineren.
Ik heb geen kritiek tegen iemand om zijn afkomst of huidskleur maar tegen zijn opvattingen en ideeën.
Maar we worden steeds krampachtiger in onze uitlatingen en dat moeten we voorkomen.
Je mag iemand best een lul vinden of hij nu islam,christen,jood,atheist, bruin ,geel of wit is. En dit zonder dat je bedreigt wordt.
Outsider · 26 februari 2006 op 08:45
“Dreigementen doen nooit pijn: het zijn wolken die ver boven onze hoofden voorbijtrekken.”
– Molière Frans toneelschrijver (ps. van J. B. Poquelin) 1622-1673
Dit las ik toevallig zojuist op een andere site. Dat dit citaat nergens op slaat en dat dreigementen wél pijn doen of in ieder geval voor een hoop onrust en narigheid zorgen, blijkt overduidelijk uit deze column.
Dees · 26 februari 2006 op 10:15
Nu ga ik even Fred napraten, ik vind het jammer dat je de twee onderwerpen hebt samengevoegd. Er zit een eerlijk persoonlijk verhaal in en je kleedt het in en om en in dit geval vind ik dat jammer! Wat je eigen bedreiging betreft, ik zou zeker wel aangifte doen. Voor het geval er iets gebeurd. En dan heb ik het niet over doodschieten, want dat zal idd wel loslopen…
Raindog · 26 februari 2006 op 11:52
Sodemieter, enkele kritische noten…. Lekker!
@Bakema: Ik denk dat jij en ik wat dat betreft in verschillende werelden leven. Ik krijg met regelmaat wel eens iets naar mijn kop geslingerd maar ik zal niet durven beweren dat het in de mate is zoals jij die kent. Ik herken wat je zegt over stamlijsten en andere gegevens. Ik scherm alles zoveel mogelijk af, met mijn nieuwe woonplaats lukt dat niet erg, misschien wel omdat het te dicht is bij waar ik werk: 2 kilometer van deur tot deur. Bij toeval hoor, ik heb er niet om gevraagd. Ik vond/vind wat gebeurde ook zeker vervelend. Ik kan me voorstellen dat je op zeker moment een bepaalde mate van immuniteit voor dit soort dingen kunt gaan ontwikkelen maar dat maakt het nog niet goed of acceptabel natuurlijk.
@WB: In deze context vond ik de opmerking van Elatik behoorlijk gevoelloos. Is het niet gevoelloos t.a.v. de persoon wat nog niet eens zo’n groot probleem hoeft te zijn, dan is het wel gevoelloos t.a.v. de realiteit. En dat laatste is m.i. in ieder geval bijzonder kwalijk.
@Trukie: Inbraak! Ook zoiets! Erg treffende vergelijking. Hoewel ik dat qua behuizing nooit meegemaakt heb moet dat inderdaad zo ongeveer hetzelfde zijn. Wat ik me tenminste van een auto-inbraak herinner is dat dat ook zo’n soort gevoel was. Niet eens om de schade of om de spullen, wel omdat iemand anders daar gewoon van af had moeten blijven.
@Kawa: Ik denk dat je observatie over rivaliteit juist is geweest. Hoewel ik onvoldoende kan beoordelen of het een factor is, is het wel zo dat beide dames uit hetzelfde politieke nest komen en Ayaan dat nest later verlaten heeft terwijl Elatik daar gebleven is. Verder denk ik dat er wat betreft hun persoonlijke achtergronden bepaalde overeenkomsten denkbaar zijn maar dat zij er vanuit totaal verschillende invalshoeken en op totaal verschillende manieren mee omgaan wat ook een verklaring kan zijn. Tenslotte filmde Van Gogh voor Ayaan terwijl hij Elatik door het slijk haalde en dat zegt dan ook nog iets.
@senahponex: Grappige eerste zin. Dat het je beangstigt om in angst te leven. Persoonlijk denk ik dat dat dan geen leven meer is. Bedreiging doet dat denk ik. Overigens – en dat bedoel ik niet flauw, ik doe het zelf ook regelmatig maar wil nu gewoon even een bruggetje maken – is iemand een lul noemen één van vele stapjes die aan bedreiging vooraf kan gaan. Ik bedoel dat als bruggetje tussen de ‘verharding van de maatschappij’ waar Kawa het over had en verruwing. Eerst ruw, dan hard.
@Dees: Wat heeft die Fred toch op zijn geweten! Aan de hand van mijn eigen kleine werkelijkheid heb ik willen proberen te illustreren hoe dat moet zijn voor mensen voor wie dat dagelijkse kost en nog vele malen erger en dreigender is dan mij nu overkwam. Noemt het empathie. Niet omdat ik dat zo graag wilde, maar omdat ik dat door dit alles toevallig even kòn en me realiseerde dat dat misschien wel nodig is om er uberhaupt ook maar de minste vorm van begrip voor te hebben. Zou ik mijn punt t.a.v. Elatik zo los van mijn eigen kleine ervaring hebben gepresenteerd, dan zou volgens mij de kans groter zijn geweest dat het slechts de zoveelste kritische noot t.a.v. iemand uit het publieke debat was geweest, temidden van anderen, afhankelijk van des schrijvers persoonlijke voorkeuren. Terwijl wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het punt dat ik probeerde te maken Elatik net zoveel toekomt als Ayaan. Of zoals ik werknemer in kwestie in een paar woorden uitgelegd heb: “Bedreiging accepteer ik niet. Nu niet, nooit niet.” Ik hoop dat je met die uitleg genoegen zult kunnen nemen. Voorts, formeel gezien heb je helemaal gelijk. Ondanks de weinig hoopgevende ervaringen daarmee van Bakema is het zo dat je altijd aangifte moet doen. Ze zijn discutabel, maar ik had mijn redenen om het niet te doen.
Dank allen voor reacties.
sally · 26 februari 2006 op 21:33
Rain, heel erg dat je bedreigd werd.
Heb ooit eens een steen door m`n ruit gehad van een boze aso. Heb een paar nachten slecht geslapen. Sterkte ermee!
goeie column
Liefs Sally
KingArthur · 27 februari 2006 op 10:42
Een goed debat begint met begrip voor elkaar. En daar ontbrak het dus duidelijk aan.
Dees · 27 februari 2006 op 11:30
Dan heeft mijn intuïtie mij in de steek gelaten Rain, ik las meer de emotie van jouw verhaal dan hetgeen jij aanvoert. En hoewel de persoonlijke verhalen niet mijn favo zijn, vond ik wel dat als je ervoor kiest, je er vol voor moet gaan. Bovendien is dit een onderwerp dat zich wél goed leent voor een persoonlijk verhaal.
Maar uiteraard geloof ik je op je woord en sta ik gecorrigeerd 😉
Raindog · 27 februari 2006 op 17:45
@Sal: Komt wel weer goed! Dank voor medeleven!
@Arthur: Stimmt.
@Dees: LOL! Met ‘genoegen kunnen nemen’ maakte ik een plagerige verwijzing naar mijn commentaar onder jouw laatste column. Wist je waarschijnlijk wel en ik durf zelf niet eens te zeggen of je wel of niet ongelijk hebt. Als ik jouw commentaar tot me neem, ben ik er namelijk helemaal meer niet zo zeker van dat mijn bedoeling wel zo goed uit de verf gekomen is. Je hoeft je dus zeer zeker niet gecorrigeerd te voelen en het is, zoals gebruikelijk door mij te doen, in het geheel niet uitgesloten dat ik het, weliswaar onbedoeld, toch weer wat onnodig ingewikkeld heb gemaakt ;-).