Na afloop van het officiële deel van de vergadering van het Dagelijks Bestuur van de Vereniging van Eigenaren werd vanavond in klein comité, na enkele biertjes unaniem besloten dat vrouwen niet deugen behalve één, te weten de huidige metgezellin van de voorzitter van het Dagelijks Bestuur van de Vereniging van Eigenaren.
Van een [i]writer’s block[/i] zou ik niet willen spreken. Toch ligt de productie van deze [i]wanna be[/i] schrijver op een zorgwekkend laag peil. Op de plank liggen verschillende onuitgewerkte ideeën: stof tot schrijven dat tot stof zal vergaan als ik niet oppas.
“Okee, ben je er klaar voor?” Dat vroeg ik alvorens het slechte nieuws te brengen. Voorbereiding heet dat. “Komt ‘ie dan! Kijk, dit deugt niet, dat deugt niet, dit moet anders, dat moet anders en dan is het goed.” Ik keek in een toegeknepen oog van een anders zo lief kopje dat na mijn opmerkingen van ingehouden opwinding afwisselend rood en paars kleurde en wat zich voor de gelegenheid eens niet een stukje onder mijn navel maar recht tegenover mij bevond. Deze keer trok ik pas echt aan het kortste eind.
Het verschil lijkt minimaal en een lepeltje blijft een lepeltje, ook als je hem omkeert. Tegelijkertijd een verschil van dag en nacht. Een verschil tussen meer en minder min of meer. Een lepel gebruik je om eerst een schep en dan een hap te nemen terwijl je de achterkant van de lepel gebruikt voor slechts een likje.
“Nee, ik zat op dat moment voor de TV.”
“Dus u zat – vòòr de TV?”
“Ja. Ik zat voor de TV.”
“En toen gebeurde het? Terwijl u voor TV zat?”
“Nou ja, niet helemaal tijdens. Maar toen het gebeurd was, zat ik voor de TV.”
“En toen zag u het? Terwijl u voor TV zat?”
“Ja. Toen zag ik het…”
