Stelt u zich eens de volgende haast ondenkbare situatie voor in dit land. De pro-islamitische Partij voor de Vrijheid, onder aanvoering van de radicale imam Grt Wldrs, laat zich door zijn rijke Arabische vrienden verleiden tot het doen van gewraakte uitspraken over (extremistische) joden en het antidemocratisch karakter van het (orthodoxe) jodendom in de hedendaagse Westerse maatschappij.
De laatste wens van de ter dood veroordeelde Iraakse oud-president Saddam Hussein, in reactie op zijn doodvonnis, was om eervol te sterven als militair voor een vuurpeloton. In zijn beleving was de galg de straf voor ordinaire criminelen, maar in plaats van een kogel kreeg de Iraakse oud-dictator honend de strop van zijn gemaskerde beulen. Wat die ochtend een sobere plechtigheid had moeten worden, is geëindigd in een bizar schouwspel blijkt een dag later na de executie. De dag erna komen namelijk nieuwe beelden van de executie vrij op internet.
De wereld van vandaag zou er anders hebben uitgezien als de volwassenen van TOEN kritische vragen hadden gesteld over de wereld van NU. Dat het niet zo is, werd ons zichtbaar op 11 september 2001.
In Nederland staat democratie, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, weer in de oude kinderschoenen. De nieuwe onvolwassenheid waarmee politieke partijen in dit land gehoor hebben gegeven aan de brutale Armeense eis, om Turkse politici onder druk te zetten en kleur te laten bekennen, zegt iets over de abnominabele staat waarin de Nederlandse politiek op dit moment verkeert. Invloedrijke Armeense lobbygroepen dicteren het beleid in Den Haag lijkt wel.
Ik ben als jonge, in het mooie Nederland geboren en getogen, Turk de uiterst gevoelige kwestie over de vermeende genocide op de Armeniërs jarenlang uit de weggegaan, maar zoals wij Turken dat zeggen: “Biçak kemige dayandi.” Het mes raakt het bot en het geduld om langer te zwijgen is op.
