Met een sierlijke boog komt er een einde aan mijn grote blauw grijs gestreepte paraplu, Vele stortbuien heeft zij voor me opgevangen. Maar windkracht 9 was toch echt iets te veel van het goede. De striemende regen heeft nu vrij spel en haren plakken ongegeneerd op mijn wangen en neus.
“Kijk hier hangt een mooie jas”.
Een kleine corpulente heer in een dure tijdloze regenjas met de mogelijkheid er een warme voering in te knopen, toont vol trots zijn keuze aan de vrouw. Ook zij ziet er onberispelijk uit. Een zwarte niet te strakke rok tot net over de knie met een keurige rode koltrui onder het keurig gekapte hoofd.
“Ik vind je lief” staat er met gekleurde stoepkrijtletters voor me op de boulevard. Met een blauw kleurtje zijn er handjes en voetjes rondom de woorden getekend als op de Hall of Fame in Hollywood. Jaren geleden probeerde ik daar mijn kleine voetjes en handjes te meten met die van de groten van het filmdoek. Ik wilde er ook bij horen, maar er matchte er geen een. Weer probeer ik mijn voet op het blauwe krijtvoetje. Maar hoe ik mijn tenen ook intrek, het matched weer niet.
Het zal je toch maar gebeuren dat een vrachtwagen vlak voor jouw deur zijn hele lading verliest. Dozen scheuren open en schoenen bedekken de rijbaan. Als de overhangende takken van de appelboom van de buren appels laat vallen op de stoep, dan mag je ze opeten. Of mee naar huis nemen, of aan een vriendelijke voorbijflitsende vrolijk lachende krantenjongen geven. Als je een portemonnee vindt of een gouden kettinkje met een strasssteentje er aan of een tas met een afgeragde laptop er in, wordt je geacht dit als gevonden voorwerp aan te geven bij de politie. Pas als na bepaalde tijd de eigenaar zich niet heeft gemeld, mag je het gevondene als jouw eigendom beschouwen. Komt ie wel opdagen, dan heb je pech gehad. Dan moet je het teruggeven. Als het een charmante filmster is of een blonde schone, dan val je nog bijna in katzwijn ook. Dan kost het je nog een snufje vlugzout op de koop toe. Als de gelukkige eigenaar in de consternatie vergeet om een beloning te geven, ben je helemaal duur uit met je eerlijke vinderigheid.
Vanavond gaan mijn gedachten terug naar mijn jaren van jong en je wilt wat. Jong voel ik me nog steeds en met dat nog wat willen zit het ook wel goed. Maar die keer dat we naar Parijs trokken met onze tent en stalenframerugzak hoort toch tot het verleden. Je kunt niet eens met een tent in Parijs terecht. ‘Mai n´est ce pas.’ Non.’ ‘Vous cherchez un hôtel. Rue de les petits Hôtels en route de la Gare du Nord’.
