In de storm niet plui´s

Met een sierlijke boog komt er een einde aan mijn grote blauw grijs gestreepte paraplu, Vele stortbuien heeft zij voor me opgevangen. Maar windkracht 9 was toch echt iets te veel van het goede. De striemende regen heeft nu vrij spel en haren plakken ongegeneerd op mijn wangen en neus. In een laatste poging me niet neer te leggen bij deze onflatteuze vertoning probeer ik alle kracht te vergaren in mijn vrije rechterhand. Ik trek aan een overgebleven balein om de plu weer enigszins op een plu te laten lijken. De mooie ronde boog is nu wel enigszins vervormd. De metalen beugels zijn of verkeerd krom of gebroken. Uit nijd sluit de verkrampte plu een vinger van me in het ronde hart van haar stalen spieren. Au kreng, laat me los. Ik zie het vingertopje al blauw aanlopen en de pijn is nog maar net te houden. Wat heb je aan een plu die op het moment suprème je grootste vijand blijkt te worden. De harde wind staat aan de achterkant te duwen op haar uitgespreide rug. Ze werkt maar al te graag mee. Ze is behoorlijk pissig dat ik haar recht vooruit in de vervaarlijke windkracht 9 heb gehouden. Haar pijn wordt nu ook mijn pijn. Een moment verslapt de wind en ik maak er gebruik van. Mijn vinger is weer los en ik klap het ondeugende ding dicht. Doorweekt en vol wraak zoek ik naar een prullenbak. Onderweg naar de parkeerplaats heeft mijn werkgever daar geen voorzieningen voor getroffen. Diep in mijn hart ben ik hem daar dankbaar voor. Want eigenlijk, wil ik nog geen afscheid nemen van mijn reisgenootje.

Dierbare momenten onder een veilig blauwgrijs dakje schieten door mijn gedachten. Ik zag haar ongeveer 10 jaar geleden staan in die luxe tassenwinkel, waar ik binnenglipte bij een plotse bui. Tuurlijk hadden ze daar de bak met paraplu´s meteen naar voren geschoven.Tussen de knalle regenboogkleuren die toen de straten opfleurden viel haar sprankelend blauw op en het grijs maakte het verschil tussen het publiek bij de straatfestivals. Nogal wat onbekenden staken hun kop er onder. Gezellig hoor. Jarenlang heeft ze in de kattenbak van mijn auto gelegen. Heel vaak werd ze opzij gegooid omdat de boodschappendoos er in moest. In het bos diende ze als wandelstok voor mijn bejaarde moeder. Een echte wandelstok was nog zo confronterend. Op het strand was ze als miniparasol of op haar zijkant a+s scherm tegen zon c.q. wind of nieuwsgierige blikken. Hoe vaak heb ik niet bijna onderuit in de gang gelegen omdat zij weer eens languit was gegleden. Nu heeft ze dan toch de strijd verloren en is zelf terziele gegaan.
Zo´n trotse dame verdient het niet om achteloos in een prullenbak gepropt te worden. Ze blijft dus nog een week in mijn auto liggen.

Waarschijnlijk gaat dit nog wel wat langer duren. Ik kan gewoon niet van het ding afkomen.
Want waar om hemelswil zijn de vuilcontainers gebleven waar je nog spullen in kunt stoppen die langer of breder zijn dan 50 cm?